تأثير گونه‌هاي تريكودرما بر رشد و جذب عناصر غذايي در گوجه‌فرنگي تحت تنش كم آبي

تنش كم‌آبي به عنوان يكي از مهم‌ترين عوامل محدود‌كننده رشد گياهي در سراسر جهان مي‌باشد كه جهت مقابله با اين بحران راهكارهاي متعددي از جمله استفاده از ريزجانداران محرك رشد گياه نظير تريكودرما پيشنهاد شده است. بنابر، اين آزمايش با هدف بررسي تأثير سه گونه تريكودرما بر فاكتورهاي رشدي گوجه فرنگي و  نيز جذب  برخي عناصر غذايي توسط گياه در شرايط تنش كم آبي در قالب فاكتوريل بر پايه طرح بلوك‌هاي كامل تصادفي انجام شد. تيمارهاي آزمايش شامل گونه‌هاي قارچي T1 (Trichoderma longibrachiatum KH) ، T2(T. longibrachiatum MA) ، T3(T. harzianum) ، NT1 (شاهد منفي بدون قارچ) و NT2 (شاهد مثبت بدون قارچ ولي با تيمار كود شيميايي) در سه سطح رطوبتي W0 (بدون تنش آب) ، W1 (تنش متوسط) و W2 (تنش شديد) بود كه در سه تكرار انجام شد. نتايج نشان داد كه با افزايش تنش آبي، در تمامي تيمارها وزن خشك بخش هوايي و ريشه و همچنين جذب عناصر كاهش يافت. اما اين كاهش در تيمارهاي قارچي به مراتب كمتر بود. در شرايط بدون تنش آب (W0)، تيمار قارچي T1 و  T2جذب نيتروژن و فسفر و تيمار قارچي T3 جذب آهن و روي را بطور معني‌داري افزايش دادند. با تشديد تنش رطوبتي، اكثر پارامترهاي اندازه‌گيري شده گياه در تيمارهاي قارچي به جز تيمار T1 كاهش يافت. در شرايط تنش شديد كم‌آبي (W2)، قارچ T1 منجربه افزايش وزن خشك بخش هوايي گياه  (32.8% )، جذب نيتروژن (62.7% )، فسفر (34.7% )، آهن (39.3 % ) و روي (47.6% )در مقايسه با شاهد منفي شد.