تأثير نقاشي درماني گروهي بر احساس تنهايي، مهار خشم، و سازش يافتگي اجتماعي دانش آموزان ابتدايي

زمينه و هدف: بروز رفتارهاي سازش نايافته در بين كودكان رو به افزايش است و شناسايي عوامل اثربخش در كاهش اين رفتارها ضروري به نظر مي رسد. با اين وجود مطالعات نظام مندي در زمينه اثربخشي نقاشي درماني در كاهش مشكلات رواني و رفتاري دانش آموزان انجام نگرفته است. بر همين اساس پژوهش حاضر با هدف بررسي اثربخشي نقاشي درماني گروهي بر احساس تنهايي، مهار خشم، و سازش يافتگي دانش آموزان ابتدايي انجام شد.روش: روش پژوهش حاضر شبه آزمايشي و طرح آن از نوع پيش آزمون پس آزمون با گروه گواه بود. نمونه موطد مطالعه شامل 40 دانش آموزان دختر پايه سوم ابتدايي شهر خرم آباد در سال تحصيلي 96-1395 بود كه به روش نمونه گيري در دسترس انتخاب و به تصادف به گروه هاي آزمايش و گواه جايدهي شدند. ابزار مورد استفاده در پژوهش حاضر شامل پرسشنامه هاي احساس تنهايي آشر و ويلر (1985)، سازش يافتگي دخانچي (1377)، و مهار خشم نواكر (1986) بود. پيش آزمون در هر دو گروه آزمايش و گواه انجام گرفت ولي گروه آزمايش طي 10 جلسه 60 دقيقه اي تحت عنوان نقاشي درماني گروهي قرار گرفت. در پايان مداخله، پس آزمون بر روي دو گروه آزمايش و گواه انجام گرفت. يافته ها: نتايج با استفاده از تحليل كوواريانس نشان داد با كنترل نمرات پيش آزمون، بين گروه هاي آزمايش و گواه در نمرات احساس تنهايي (P 0.001 و 24/3=F) و نمرات سازش يافتگي (P 0.001 و 19/8=F) در مرحله پس آزمون تفاوت معني دار وجود دارد. همچنين بخش ديگري از يافته ها نشان داد با كنترل نمرات پيش آزمون بين گروه هاي آزمايش و گواه در نمرات مهار خشم در مرحله پس آزمون تفاوت معني داري وجود ندارد (P 0.55 و 0/36=F). نتيجه گيري: بر اساس يافته هاي حاصل از اين پژوهش مي توان استنباط گرفت كه نقاشي نوعي وسيله بيان هيجانات و دنياي دروني است و در شناسايي هوش و عواطف كودك نقش ويژه اي دارند. اين نتايج بر اهميت مداخله نقاشي درماني براي كاهش احساس تنهايي و افزايش سازش يافتگي اجتماعي دانش آموزان تأكيد كرد و از آن به عنوان يك روش مؤثر بهره گرفت.