مقايسه‌ استدلال اخلاقي دانش آموزان با و بدون آسيب بينايي

زمينه و هدف: برخي از پژوهش ها استدلال و قضاوت اخلاقي را در دانش آموزان با نيازهاي ويژه مورد بررسي قرار دادند و نشان دادند كه اين دانش آموزان در تحول اخلاقي نسبت به همسالان خود با تأخير مواجه هستند. مطالعات درباره تحول استدلال اخلاقي در افراد با آسيب بينايي بسيار محدود است، بنابراين پژوهش حاضر با هدف مقايسه استدلال اخلاقي در دانش آموزان با و بدون آسيب بينايي انجام شد. روش: پژوهش حاضر پيمايشي از نوع تحليلي مقطعي بود. نمونه مورد مطالعه شامل 80 دانش آموز دختر و پسر 11 و 12 ساله (40 نفر با آسيب بينايي و 40 نفر بدون آسيب بينايي) شاغل به تحصيل در مدارس آموزش عمومي و مدارس خاص نابينايان شهر تهران بود كه به روش نمونه گيري تصادفي خوشه اي و بر حسب شرايط ورود و خروج به پژوهش، انتخاب شدند. براي جمع آوري داده ها از آزمون استدلال اخلاقي (رست، 1979) استفاده شد. داده هاي جمع آوري شده با آزمون آماري t مستقل و با استفاده از نرم افزار SPSS مورد تجزيه و تحليل قرار گرفتند.يافته ها: نتايج اين پژوهش نشان داد كه بين استدلال اخلاقي دو گروه با و بدون آسيب بينايي تفاوت معني داري وجود دارد؛ بدين معنا كه دانش آموزان نابينا در استدلال اخلاقي نسبت به همسالان بينا تأخير معناداري داشتند (P 0/05).نتيجه گيري: با توجه به نتايج پژوهش حاضر، آسيب بينايي در رشد مفاهيم اخلاقي و در نتيجه تحول استدلال اخلاقي تأثير منفي مي گذارد. البته بايد توجه داشت كه شدت آسيب و زمان بروز نابينايي در اين رابطه بسيار اهميت دارد. استلزام هاي نتيجه به دست آمده در مقاله مورد بحث قرار گرفته است.