تأثير آموزش حل ‌مسئله خلاقانه بر خلاقيت و رضايت از زندگي دانش ‌آموزان پسر تيزهوش

زمينه و هدف: دانش آموزان تيزهوش و خلاق سرمايه هاي بالقوه هر جامعه هستند و پرورش و شكوفايي استعدادهاي آنها همواره از دغدغه هاي نظام آموزشي است. پژوهش حاضر با هدف ارزيابي تأثير آموزش حل مسئله خلاقانه بر بهبود خلاقيت و رضايت از زندگي پسران تيزهوش انجام گرفت.روش: اين پژوهش به شيوه نيمه آزمايشي و با طرح پيش آزمون-پس آزمون با گروه گواه اجرا شد. جامعه آماري 452 نفر از دانش آموزان دبيرستان هاي دوره اول متوسطه استعدادهاي درخشان پسرانه شهر اردبيل در سال تحصيلي 96 -1395 بود. نمونه مورد مطالعه 46 نفر دانش آموز تيزهوش در دامنه سني13 تا 14.5ساله از جامعه مذكور بودند كه به شيوه نمونه گيري خوشه اي انتخاب و با انتساب تصادفي در دو گروه آزمايش و گواه جايدهي شدند. ابزارهاي پژوهشي شامل آزمون هاي هوش استنفورد-بينه-تهران (افروز و كامكاري،1390)، رضايت از زندگي هوبنر (2001)، و خلاقيت تورنس (1998) بود. شركت كنندگان گروه آزمايش طي 13 جلسه در برنامه آموزشي حل مسئله شركت كردند، در حالي كه گروه گواه اين مداخله را دريافت نكرد. داده ها با استفاده از تحليل كواريانس تك متغيره و چندمتغيره تجزيه و تحليل شدند. يافته ها: نتايج تحليل داده ها نشان داد ميانگين نمرات خلاقيت و رضايت از زندگي گروه آزمايش و گواه در مرحله پس آزمون تفاوت معناداري دارند و نمرات گروه آزمايش به طور معناداري بالاتر از گروه گواه بود (P 0/05).نتيجه گيري: يافته هاي پژوهش حاضر دلالت براين دارد كه برنامه آموزش حل مسئله خلاقانه علاوه بر افزايش خلاقيت در دانش آموزان، موجب بهبود رضايت از زندگي آنان نيز مي شود. برتري نمره گروه آزمايش در بعد رضايت از دوستان نشان داد كه عمده ترين تأثير برنامه حل مسئله خلاقانه در روابط بين فردي است.