تصويرسازي و پيش‌بيني تغييرات آتي تبخير و تعرق مرجع در مقياس‌هاي فصلي و سالانه در غرب ايران بر اساس سناريوهاي انتشار RCP

هدف از اين تحقيق، بررسي اثر تغيير اقليم بر تبخير و تعرق گياه مرجع در مقياس هاي زماني فصلي و سالانه در چند ايستگاه منتخب در غرب ايران است. براي اين منظور چهار ايستگاه سينوپتيك سنندج، سقز، خرم آباد و كرمانشاه كه واجد آمار كافي در يك دوره طولاني مدت بودند انتخاب شدند و اثر تغيير اقليم بر تبخير و تعرق مرجع اين ايستگاه ها تحت دو سناريوي انتشار RCP2.6 و RCP8.5 و در سه دوره زماني آتي 2040-2011، 2070-2041 و 2100-2071 در مقايسه با دوره پايه 1999-1970 مورد بررسي قرار گرفت. جهت برآورد تبخير و تعرق مرجع از روش فائو- پنمن- مانتيث و براي شبيه سازي شرايط اقليمي آينده تحت سناريوهاي اقليمي از مدل گردش عمومي جو CanESM2 و براي ريزمقياس نمايي داده هاي اين مدل از روش SDSM استفاده شد. نتايج نشان داد كه در تمامي دوره هاي آتي و تحت تمامي سناريوها و براي كل ايستگاه ها، ميانگين تبخير و تعرق مرجع در مقياس هاي سالانه و براي فصول پاييز و زمستان در مقايسه با دوره پايه افزايش معني داري در سطح 0.01 خواهد داشت. براي فصل بهار، تنها تغيير معني دار در ميانگين تبخير و تعرق مرجع دوره هاي آتي در مقايسه با دوره پايه در كل منطقه مورد مطالعه، وجود يك افزايش معني دار در سطح 0.01 در دوره 2100-2071 تحت سناريوي RCP8.5 و براي فصل تابستان نيز اين افزايش معني دار براي كل منطقه در دو دوره 2070-2041 و 2100-2071 تحت سناريوي RCP8.5 خواهد بود. نتايج كلي اين تحقيق نشان داد كه بيشترين نرخ افزايشي تبخير و تعرق مرجع دوره هاي آتي در مقايسه با دوره پايه در تمامي مقياس هاي فصلي و سالانه و در كل منطقه تحت سناريوي RCP8.5 و در دوره 2100-2071 رخ خواهد داد. مقايسه نرخ تغييرات تبخير و تعرق مرجع بين مقياس هاي مختلف فصلي و سالانه نيز نشان داد كه نرخ افزايش تبخير و تعرق مرجع در غرب ايران در فصول پاييز و زمستان بسيار چشمگيرتر از ساير مقياس هاي زماني خواهد بود.