تأثير آموزش مهارت‌هاي اجتماعي بر بهزيستي ذهني، ناگويي هيجاني، و كفايت اجتماعي كودكان با اختلال نافرماني مقابله‌اي

زمينه و هدف: يكي از شايع ترين اختلال هاي رفتار مخرب، اختلال نافرماني مقابله اي است و اين افراد با مشكلاتي در زمينه سلامت رواني، مهارت ها، و قابليت اجتماعي و هيجاني مواجه هستند. هدف اين پژوهش بررسي تأثير آموزش مهارت هاي اجتماعي بر بهزيستي ذهني، ناگويي هيجاني، و كفايت اجتماعي كودكان با اختلال نافرماني مقابله اي بود. روش: اين پژوهش نيمه تجربي با طرح پيش آزمون پس آزمون با گروه گواه بود. نمونه پژوهش 40 كودك مبتلابه اختلال نافرماني مقابله اي بودند كه با روش نمونه گيري در دسترس از ميان مراجعه كنندگان به مراكز مشاوره شهر قرچك در سال 1396 انتخاب و در دو گروه مساوي آزمايش و گواه (هر گروه 20 كودك) جايدهي شدند. افراد گروه آزمايش مداخله مهارت هاي اجتماعي را طي يك ماه در 8 جلسه 60 دقيقه اي دريافت كردند. ابزارهاي پژوهش شامل مقياس اختلال نافرماني مقابله اي (هومرسن و همكاران، 2006)، پرسشنامه بهزيستي ذهني (كي يز و ماگيارمو، 2003)، مقياس ناگويي هيجاني تورنتو (بگبي و همكاران، 1994)، و پرسشنامه كفايت اجتماعي (فلنر و همكاران، 1990) بود. داده ها با روش تحليل كوواريانس تك متغيري تحليل شدند. يافته ها: نتايج نشان داد بين گروه هاي آزمايش و گواه در هر سه متغير بهزيستي ذهني، ناگويي هيجاني، و كفايت اجتماعي تفاوت معنادار وجود دارد؛ به عبارت ديگر، آموزش مهارت هاي اجتماعي به طور معنادار باعث بهبود اين متغيرها در كودكان با اختلال نافرماني مقابله اي شد (0/01 P). نتيجه گيري: با توجه به يافته هاي به دست آمده در اين مطالعه مي توان نتيجه گرفت كه آموزش مهارت هاي اجتماعي با بهبود روابط بين فردي و آموزش مهارت هاي حل مسئله اجتماعي مي تواند باعث بهبود وضعيت رواني اجتماعي و كاهش ناگويي هيجاني در كودكان مبتلابه اختلال نافرماني مقابله اي شود.