پيش‌بيني مشكلات رفتاري كودكان بر اساس شيوه‌هاي والدگري مادران: نقش ميانجي سازش يافتگي كودك

زمينه و هدف: مطالعات پيشين نشان دادند كه شيوه هاي والدگري مادر نقش اساسي در سلامت روان كودك دارند و هر يك از سبك هاي والدگري، تأثيرات متفاوتي بر سرنوشت روان شناختي فرزندان به جا مي گذارند. بدين ترتيب پژوهش حاضر با هدف پيش بيني مشكلات رفتاري كودكان بر اساس شيوه هاي والدگري مادران با ميانجي گري سازش يافتگي كودك انجام شده است. روش: پژوهش حاضر از نوع همبستگي است. جامعه آماري پژوهش حاضر شامل تمامي دانش آموزان مراكز پيش دبستاني شهر زنجان در منطقه يك و دو آموزش و پرورش شهر زنجان در سال تحصيلي 97-1396 (2201 دختر و 2688 پسر) بودند. نمونه پژوهش، شامل 447 نفر(191دختر و 256 پسر) دانش آموز پيش دبستاني از جامعه مذكور بودند كه به روش نمونه گيري خوشه اي چند مرحله اي انتخاب شدند. براي جمع آوري داده ها در اين مطالعه از پرسشنامه هاي شيوه هاي والدگري (1973)، سازش يافتگي كودك دخانچي (1377) ، و چك ليست رفتار كودك نسخه گزارش معلم آخنباخ (2001) استفاده شد. براي تحليل داده هاي به دست آمده از روش همبستگي و تحليل مسير استفاده شد. يافته ها: يافته ها نشان داد مؤلفه هاي شيوه هاي والدگري مادران به طور مستقيم بر مشكلات رفتاري كودكان تأثير دارد. همچنين نتايج نشان داد شيوه هاي والدگري مادران از طريق سازش يافتگي كودك بر مشكلات رفتاري كودكان، تأثير غيرمستقيم دارد (0/01=P). نتيجه گيري: نتايج اين پژوهش نشان داد كه متغير سازش يافتگي كودك در رابطه شيوه هاي والدگري مادران با مشكلات رفتاري كودكان پيش دبستاني، از نقش غير قابل انكاري برخوردار است؛ بنابراين آموزش شيوه هاي والدگري صحيح به مادران و در نتيجه بهبود سطح سازش يافتگي كودكان، مي تواند در كاهش مشكلات رفتاري بسيار مؤثر باشد.