تبيين سيستم مديريت پايدار منابع آب با تأكيد بر ارزش‌هاي نهفته در سازه‌هاي آبي تاريخي (نمونه موردي: شهر كويري يزد)

تأمين آب به‌عنوان بخشي از دموكراسي آب تلقي مي‌شود. مديريت پايدار منابع آب در پاسخ به فشارهاي روزافزون ناشي از رشد جمعيت، توسعه اجتماعي اقتصادي، تغييرات شرايط اقليمي و تخريب‌هاي بوم‌شناسي، تجلي‌يافته است. به‌‌رغم سابقه طولاني مهندسي سازه‎هاي آبي در ايران، همواره كمبود چارچوب مديريت پايدار منابع آب و بازآفريني ارزش‌هاي نهفته در سازه‌هاي آبي تاريخي به‌چشم مي‌خورد. هدف پژوهش حاضر مقايسه ويژگي‌ سازه‌هاي آبي تاريخي شهرهاي كويري با معيارهاي مديريت پايدار منابع آب و تأكيد بر اهميت مرمت، حفاظت و بازآفريني اين ميراث تاريخي بود. اين مطالعه يك بررسي استنتاجي تطبيقي است. ابزار جمع‌آوري اطلاعات، مطالعات كتابخانه‌اي، بررسي منابع مكتوب، اسناد و مدارك بود. نتايج حاصل از مطالعه ساختار، عملكرد و نظام مديريتي حاكم بر سازه‌هاي آبي تاريخي شهر كويري يزد، حاكي از آن بود كه به‌رغم نقاط ضعف بسيار سيستم‌هاي سنتي، اين سازه‌ها هماهنگي زيادي با چارچوب اجرايي مديريت پايدار منابع آب داشته‌اند. لذا الگوبرداري و بازآفريني ارزش‌ها و نظام‌هاي حاكم بر ساختار و عملكرد اين سازه‌ها، به‌عنوان بنيادي‌ترين عوامل در تبيين انديشه، عمل و شكل‌گيري حيات اجتماعي بوم‌شناسي، مي‌تواند زمينه‌ پايداري در تمامي ابعاد آن را فراهم آورد.