الگوي تصميم‌گيري توسعه تعاملات صنعتي دانشگاه با توجه به سازوكارها و بازيگران خارجي متنوع

ارتباط دانشگاه با صنعت زمينه لازم را براي تبديل دانشگاه به دانشگاه كارآفرين فراهم مي‌آورد كه اين امر مستلزم شناخت صحيح از بازيگران حوزه صنعت و نيز سازوكارهاي تعامل و انتقال دانش با آن‌ها مي‌باشد. تنوع سازوكارهاي تعاملي دانشگاه با صنعت و نيز تعدد بازيگراني كه يك دانشگاه مي‌تواند با آن‌ها همكاري داشته باشد، لزوم اولويت‌بندي گزينه‌هاي تعامل دانشگاه با بازيگران خارج از آن را نشان مي‌دهد. در اين مقاله، الگويي براي شناسايي مهم‌ترين اولويت‌هاي همكاري از منظر دانشگاه ارائه شده‌است تا بتوان با شناخت اولويت‌ها، برنامه‌ريزي و زمينه‌سازي لازم براي توسعه تعاملات صنعتي، دانشگاه را سامان داد. در اين الگو، نخست فهرست‌هايي از همكاران/بازيگران بالقوه و نيز سازوكارهاي همكاري دانشگاه با صنعت شناسايي مي‌شود كه تركيب آن‌ها گزينه‌هاي بالقوه تعاملات دانشگاه را ايجاد خواهد‌كرد، سپس فهرستي از معيارهاي مؤثر بر توسعه تعاملات صنعتي دانشگاه استخراج شده و با بهره‌گيري از ابزار دلفي و نظرات خبرگان، گزينه‌هاي كارآمد از ميان گزينه‌هاي بالقوه، شناسايي مي‌گردد و در نهايت، به منظور اولويت‌بندي اين گزينه‌ها از تلفيق دو روش تصميم‌گيري چندمعياره ديماتل و ويكور استفاده مي‌شود. استفاده از اين الگو در ارزيابي تعاملات صنعتي دانشگاه علم‌و‌صنعت ايران نشان مي‌دهد «خدمات و قراردادهاي تحقيقاتي» مهم‌ترين سازوكار ارتباطي است و استفاده از آن در تعامل با «شركت‌هاي صنعتي و خدماتي» و پس از آن «سازمان‌هاي دولتي و عمومي» به عنوان همكاران دانشگاه، دو گزينه برتر جهت برقراري تعاملات خارجي محسوب مي‌شوند. همچنين تأسيس شركت‌هاي زايشي و مراكز تحقيقاتي مشترك نيز در رده دوم سازوكارهاي مهم قرار دارد.