تأثير تمرين تناوبي هوازي بر سطوح پلاسمايي گرلين آسيل‌دار، پپتيد تيروزين تيروزين و پپتيد شبه‌گلوكاگون1 در مردان جوان سالم

هدف پژوهش حاضر، بررسي تأثير تمرين تناوبي هوازي بر سطوح پلاسمايي گرلين آسيل‌دار، پپتيد تيروزين تيروزين (PYY) و پپتيد شبه‌گلوكاگون1 (GLP1)در مردان جوان سالم بود.تعداد 20 دانشجوي مرد جوان 1.25 ± 22.26 سال با شاخص توده بدني 1.4 ± 23.2 كيلوگرم بر مربع‌ متر به‌طور تصادفي به دو گروه كنترل و تمرين تقسيم شدند. گروه تمريني به‌مدت 12 هفته تمرين تناوبي هوازي را انجام دادند. اين تمرين شامل دويدن روي نوارگردان با دوره‌هاي چهار دقيقه فعاليت شدت 85 تا 95 درصد ضربان قلب بيشينه و سه دقيقه استراحت فعال با شدت 65 تا 75 درصد ضربان قلب بيشينه بود. سطوح پلاسمايي گرلين آسيل‌دار، PYY وGLP1  در مراحل قبل از تمرين، هشت و 12 هفته بعد از تمرين به روش الايزا سنجيده شدند. در تجزيه‌وتحليل داده‌ها، آزمون يومن ويتني براي مقايسه داده‌هاي دو گروه تمرين و كنترل و براي مقايسه دوره‌هاي زماني مختلف تمرين از ويلكاكسون استفاده شد. يافته‌ها نشان داد كه در هفته دوازدهم در مقايسه با هفته هشتم، سطوح گرلين آسيل‌دار در گروه تمرين كاهش معنادار(P = 0.008)داشتند؛ باوجوداين، سطوح گرلين آسيل‌دار، PYY و GLP1 بعد از هشت و 12 هفته تمرين، در گروه تمرين در مقايسه با گروه كنترل بدون تغيير مانده بودند. درمجموع، به‌نظر مي‌رسد كه تغييرات هورمون‌هاي درگير در اشتهاي مردان جوان با وزن طبيعي در پاسخ به تمرين‌هاي تناوبي هوازي چشمگير نيستند؛ اما يك دوره تمرين تناوبي 12 هفته‌اي در مقايسه با هشت هفته ممكن است اشتها را كاهش دهد.