آيا عمق غواصي مي‌تواند پاسخ‌هاي دستگاه هموستاز خوني را تحت‌تأثير قرار دهد؟

هدف مطالعه حاضر، بررسي پاسخ هاي دستگاه هموستازي به غواصي تفريحي در اعماق نه و 18 متري آب هاي آزاد بود. تعداد 20 غواص مرد با ميانگين سني 3.2 ± 24.5 سال، داوطلبانه در پژوهش حاضر شركت كردند. در هر جلسه غواصي، تعداد 10 نفر در عمق نه متري و تعداد 10 نفر ديگر نيز در عمق 18 متري به فعاليت غواصي مي پرداختند كه انتخاب آنان به روش تصادفي ساده بود و در جلسه بعدي، جاي آنان عوض مي شد. غواصي به‌مدت 30 دقيقه به‌طول انجاميد. خون‌گيري بلافاصله قبل و بعد از فعاليت غواصي انجام شد. براي تجزيه‌وتحليل داده ها از آزمون تي استفاده شد. نتايج نشان داد كه ميانگين تعداد پلاكت ها، زمان پروترومبين (PT) و زمان ترومبوپلاستين نسبي فعال‌شده (aPTT)، به‌دنبال فعاليت غواصي در هر دو عمقنهو 18 متركاهش يافتند (0.05≥P)؛ درحالي‌كه مقادير فيبرينوژن به‌دنبال فعاليت غواصي در هر دو عمق نه و 18 متر و فعاليت فعال كننده پلاسمينوژن بافتي (tPA) تنها در عمق 18 متر در مقايسه با حالت پايه افزايش يافتند (P 0.01). همچنين، به‌دنبال غواصي در عمق 18 متر، تعداد پلاكت ها و PT كمتر بودند (0.05≥P) و مقادير فيبرينوژن و فعاليت tPA در مقايسه با غواصي در عمـق نه متـر بيشتر بـودنـد (P 0.01). به‌نظر مي رسد كه فعاليت غواصي در آب هاي آزاد مي تواند دستگاه هموستاز به‌ويژه انعقاد خون را مختل كند. به‌علاوه، عمق غواصي و به‌دنبال آن، ارتفاع رفع فشار پاسخ هاي هموستازي را تحت‌تأثير قرار مي دهد.