تأثير حاد و بلندمدت تمرين استقامتي بر بيان ژن CGRP در مغز، مايع مغزي نخاعي و سرم رت‌هاي نر نژاد ويستار

هدف از انجام مطالعه حاضر، تعيين تأثير حاد و بلندمدت تمرين استقامتي بر بيان ژن پپتيد مرتبط با ژن كلسي‌تونين در مغز، مايع مغزي نخاعي و سرم موش‌هاي صحرايي نر نژاد ويستار بود. تعداد40 حيوان به چهار گروه كنترل، حاد، تمريني مزمن و تمرين‌كرده حاد تقسيم شدند. گروه حاد يك جلسه تمرين استقامتي و گروه تمرين‌كرده حاد يك جلسه تمرين استقامتي را بعد از 12 هفته تمرين و گروه تمريني مزمن 12 هفته تمرين استقامتي را انجام دادند. مايع مغزي نخاعي جمع‌آوري شد و قسمت‌هاي مختلف مغز استخراج شدند. غلظت پپتيد كلسي‌تونين در مايع مغزي نخاعي و سرم با تكنيك الايزا و بيان ژن آن با تكنيك ريل تايم پي.سي.آر. اندازه‌گيري گرديد. از آزمون آماري آناليز واريانس يك‌راهه براي مقايسه‌ها استفاده شد. در مقايسه با گروه كنترل، پپتيد كلسي‌تونين مـايع مغزي نخـاعي در گـروه‌هـاي حـاد (P = 0.006) و تمرين‌كرده حاد (P = 0.008) و پپتيد كلسي‌تونين سرم در گروه‌هاي حاد(P = 0.009) و تـمرين‌كرده حـاد(P = 0.007)، به‌طور معنـاداري بـالاتر بـود. پـپتيد كلسي‌تونين تـنها در قشر گـروه‌هـاي حـاد (P = 0.007) و تمرين‌كرده حاد(P = 0.006) نسبت به گروه كنترل و همچنين، گروهتمرين‌كرده حاد نسبت به گـروه حـاد (P = 0.018) به‌طور معناداري بالاتر بود. در هيچ‌يك از متغيرهاي پژوهش، اثر بلندمدت تمرين معنادار نبود. به‌طوركلي، افزايش بيان ژن پپتيد كلسي‌تونين در قشر، به‌احتمال‌زياد مسئول افزايشآن در مايع مغزي نخاعيو سرم درحين تمرين است. همچنين، سطوح استراحتي پپتيد كلسي‌تونين سرم و مايع مغزي نخاعي و بيان آن، تحت‌تأثير بلندمدت تمرين قرار نمي‌گيرند؛ اما مشمول پاسخ پس از سازگاري مي‌شوند.