تأثير تمرين استقامتي بر بيان ژن PGC-1α، BDNF و اختلالات يادگيري در هيپوكمپ رت‌هاي سالمند

سالمندي، دوره‌اي است كه علاوه‌بر مشكلات جسمي با اختلالات رفتاري، شناختي و حركتي همراه است و تمرين استقامتي مي تواند اين اختلالات را به‌وسيله افزايش بيان برخي فاكتورها بهبود بخشد. هدف از انجام مطالعه حاضر، بررسي تأثير 12 هفته دويدن استقامتي روي نوارگردان (هفته‌اي پنج روز با سرعت 20متر بر دقيقه) بر بيان ژن PGC-1α، BDNF، يادگيري و حافظه در هيپوكمپ رت هاي سالمند بود. رت ها به‌صورت تصادفي به سه گروه سالمند، سالمند تمرين و جوان تقسيم شدند. پس از پايان برنامه تمريني، هيپوكمپ جدا شد و براي تخليص RNA، در فريزر 80 نگهداري شد. بيان ژن ازطريق آنواي يك‌طرفه و آزمون آزمون ميز آبي موريس با استفاده از آنواي يك‌طرفه با اندازه‌هاي تكراري تحليل شد. يافته‌ها نشان داد كه يادگيري و حافظه فضايي در گروه سالمند نسبت به گروه جوان كاهش يافتند و تمرين اين نقص را بهبود بخشيد. همچنين، تمرين سبب شد كه بيان PGC-1α وBDNF در گروه سالمند افزايش يابد؛ به‌نحوي‌كه بين گروه سالمند تمرين و جوان در بيان اين دو فاكتور تفاوت معنادار وجود نداشت (0.05 ˂P )؛ بنابراين، با توجه به نقش PGC-1α وBDNF در محافظت از نورون‌ها، به‌نظر مي‌رسد كه فعاليت استقامتي بر اختلالات ناشي از سالمندي تأثيري پيشگيرانه داشته باشد.