اثر بسترهاي مختلف كشت بر برخي صفات فيزيكوشيميايي گياه هميشه‌بهار (Calendula officinalis L.) تحت تنش خشكي

خشكي يكي از مهم‌ترين تنش‌هاي محيطي است كه موجب كاهش توليد و عملكرد گياه خصوصا در مناطق خشك و نيمه‌خشك مي‌گردد. هدف از پژوهش حاضر كاربرد برخي مواد آلي اصلاحي در خاك جهت افزايش مقاومت گياه هميشه‌بهار (Calendula officinalis L.) به تنش خشكي بود. آزمايش به‌صورت فاكتوريل در قالب طرح كاملاً تصادفي با سه تكرار انجام گرفت. تيمار‌ها شامل شش ماده اصلاحي (شاهد (فقط خاك)، يك و دو گرم نانو كود پتاسيم به ازاي يك كيلوگرم خاك، 30 درصد حجمي گلدان كوكوپيت، پالم پيت و بقاياي گياه روناس) در سه سطح خشكي (40، 60 و 80% ظرفيت مزرعه) بودند. بر اساس نتايج به‌دست‌ آمده با افزايش سطح تنش خشكي وزن تر و خشك گل و ريشه به طور معني‌داري كاهش يافت. در حالي‌كه فعاليت آنزيم پراكسيداز به طور معني‌داري افزايش يافت. بيشترين ميزان وزن تر و خشك گل و ريشه در گياهان تيمار شده با بقاياي روناس حاصل شد. همچنين كم‌ترين وزن تر و خشك ريشه و گل در تمام سطوح خشكي در گياهان تيمار شده با پالم پيت به‌دست آمد. گياهاني كه با پالم پيت تيمار شده بودند در هر سه سطح تنش خشكي وارد فاز زايشي و توليد گل نشدند. وزن تر گل با وزن خشك گل، وزن تر و خشك ريشه و جذب فسفر همبستگي معني‌دار نشان داد. به‌طوركلي، نتايج به دست آمده نشان داد كه بقاياي گياه روناس در مقايسه با ساير تيمارها، به خوبي توانست مقاومت گياه هميشه‌بهار را به تنش خشكي افزايش دهد و ميتواند به عنوان بستر كشت جديد معرفي شود.