ارزيابي اثر مدل كاهش‌مقياس تك‌ايستگاهي و چندايستگاهي در برآورد مقادير حدي بارش

در اين تحقيق، روش كاهش‌مقياس آماري تك‌ايستگاهيSDSM  و DMDM و همچنين يك روش چندايستگاهي مبتني بر رگرسيون چند‌ متغيره متشكل از دو مدل وقوع و مقدار با استفاده از جداسازي مقدار تكينه (SVD) در بخشي از استان تهران، شامل ده ايستگاه بارا‌ن‌سنجي معمولي و سينوپتيك مورد ارزيابي قرار گرفته و سپس به شبيه‌سازي سناريوهاي تغيير اقليم (RCP2.6, RCP4.5, RCP8.5) بارش در بازه زماني 2021-2050 متأثر از تغيير اقليم اقدام شده است. در اولين گام به بررسي رفتار‌هاي روزانه مدل‌هاي مورد اشاره اقدام شده است. نتايج گوياي تطابق بلند‌مدت بهتر ميانگين در مدل SDSM و افزايش دقت (كاهش خطاي محاسباتي) در روش چندايستگاهي و مدل DMDM است. همچنين با از اين روش با هدف بازتوليد اطلاعات ايستگاه‌هاي جديد نيز استفاده شده كه در ابتدا مدل DMDM و پس از آن نتايج مدل چندايستگاهي عملكرد مناسبي را ارائه مي‌كند. در گام بعد به بررسي رفتار حدي روش‌هاي مورد بررسي پرداخته شده است. در اين مرحله، با استفاده از توزيع آماريGEV  و خروجي‌هاي سه مدل كاهش‌مقياس فوق، منحني شدت مدت فراواني (IDF) با دوره بازگشت‌هاي 2 الي 100 سال در ايستگاه سينوپتيك مهرآباد محاسبه شد. همچنين ارزيابي عدم‌قطعيت گوياي پايداري مطلوب‌تر روش DMDM نسبت به ساير روش‌هاي مورد استفاده است. مقايسه نتايج حاصل از منحني IDF تجربي موجود، گوياي برتري مدل DMDM و پس از آن روش چندايستگاهي در مقايسه با روش SDSM در تخمين مقادير حدي بارش است.