بررسي ساختار زباني نمايشنامه هاي هملت ِ داگ، مكبث كاهوت تام استوپارد از منظر ويتگنشتاين

ويتگنشتاين نظريه ي بازي هاي زباني را بر اساس فعاليت هاي روزانه ي مردم ارائه كرد و تام استوپارد در سال 1980، دو نمايشنامه ي هملت داگ، مكبث كاهوت را كه همراه با يكديگر اجرا مي شوند بر پايه ي اين نظريه نگاشت. وي در هملت داگ مخاطبان را در معرض زباني جديد به نام داگ قرار مي دهد كه شامل واژه هاي انگليسي است اما معاني اين واژه ها كاملا متفاوت اند. در نمايشنامه ي نخست، زبان داگ بر اساس نظريه ي كاركرد معناي لودويگ ويتگنشتاين عرضه مي شود تا در نمايشنامه ي دوم، مخاطب با مطابقت دادن شخصيت ستمگر مكبث با شخصيت بازرس، به دركي زباني دست يابد. بازيگران اجراي مكبث را با زبان داگ ادامه مي دهند كه پس از اجراي هملت داگ براي مخاطب قابل درك است. استوپارد نشان مي دهد كه چيزي به نام زبان شخصي وجود ندارد و تنها ابزاري كه مي تواند در برابر قدرت پيروز شود، زبان است. در پژوهش حاضر اثبات مي شود كه مخاطب، معاني واژه ها را با كاركرد آن ها درك مي كند و مي آموزد و مي توان با كمك نمايشنامه، زبان هاي بيگانه را به مخاطبان آموخت. در اين مقاله با هدف بررسي شيوه ي فراگيري زبان به واسطه ي درام، شيوه ي آفرينش زبان داگ و عرضه ي آن، براساس تكرار ديالوگ ها، تحليل و بررسي شده است. گرداوري اطلاعات به روش كتابخانه اي بوده است.