درهم تنيدگي فولدهاي فضايي و جسماني در سينماي باروك

از آنجا كه در رويكردهاي معاصر، جنبه هاي لامسه اي دريافت فيلم كانون توجه اند، نمي توان ظرفيت هاي هنر باروك در فضاسازي سينمايي را ناديده گرفت. سينماي مبتني بر هنر باروك، به جاي تضمين سلطه و برتري اپتيكي سوژه/ناظر بر تصاوير، قلمرويي را شكل مي دهد و تماشاگر را به رها شدن در فضاي فيلم و همزيستي با بدن هاي فيلمي دعوت مي كند. اين پژوهش نظري كه با روش توصيفي تحليلي انجام شده است، مي كوشد با بهره گيري از آراي متفكراني چون فريدريش نيچه، موريس مرلوپونتي و ژيل دلوز، اين نكته را آشكار سازد كه در تجربه ي سينماي باروكي، تماشاگر نمي تواند جدا و مستقل از شخصيت ها و فضاها به نظاره بنشيند، بلكه فولدهاي فضايي تصاوير، مخاطب را به درون لابيرنت هاي جسماني/حسي فيلم مي كشانند. به واسطه ي فولد شدن فضاي دروني تماشاگر با جهان فيلم، نوعي رابطه ي درهم تنيدگي شكل مي گيرد كه در آن هر كنش يك طرف، واكنش طرف مقابل را در پي خواهد داشت. در تعامل مخاطب و جهان فيلم، مخاطب احساساتش را به فضاي فيلم و شخصيت ها مي بخشد و فيلم نيز فضاي حساني خود را در كالبد تماشاگر منتشر مي كند. از اين رو تجربه ي تماشاي فيلم را مي توان فرايند تعامل پوياي اين «فولدهاي درهم تافته» قلمداد كرد.