فضاسازي در نمايش راديويي؛ «تحليل نشانه‌شناختي فضا در نمايش راديويي»

نمايش راديويي گونۀ شناخته‌شده و معتبري از درام است كه از استقلال و يگانگي نمايشي برخوردار است. در اين ميان، توجه به فضاسازي دراماتيك در نحوۀ تأثيرگذاري و معنارساني  نمايش راديويي مقوله‌اي مهم و حياتي به شمار مي‌رود. اين پژوهش تلاش مي‌كند تا با تكيه بر روش‌ها و ابزارهايي كه علم نشانه‌شناسي در اختيارمان گذاشته است، ابعاد فضاسازي در نمايش راديويي را تجزيه و تحليل كند و نشان دهد كه چگونه و در اثر تركيب و به‌كارگيري چه عواملي مي‌توان اطلاعات بنياديني را ارائه ‌داد كه فضاي نمايش به‌تدريج از طريق آن پي‌ريزي ‌شود. بدين منظور، ابتدا مؤلفه‌هاي فضاساز در نمايش راديويي شناسايي مي‌گردد. سپس، نحوۀ عملكرد آن‌ها در فرايند خلق فضا با استفاده از تحليل متني مبتني بر نشانه‌شناسي لايه‌اي مورد بررسي قرار مي‌گيرد. در نهايت، مقالۀ حاضر نشان مي‌دهد كه چگونه از طريق ارتباط و تعامل تقويت‌كنندۀ ميان لايه‌هاي مختلف متني، مي‌توان فضاي كلي نمايش را شكل داد به گونه‌اي كه با معرفي مكان، زمان، كنش و موقعيت شخصيت‌ها، حالاتي چون گرمي، سردي، سنگيني، يأس، شادي، ترس، عشق، اندوه، سوء‌ظن، رازآلودگي و غيره را بر فضاي نمايش غالب ساخت. روش تحقيق در اين پژوهش مبتني بر رويكرد توصيفي تحليلي بوده و در گردآوري اطلاعات از روش كتابخانه‌اي استفاده شده است.