روش‌شناسي نقد خط نستعليق

قابليت‌هاي بصري خط نستعليق باعث شده است كه اين خط از قرن نهم ه.ق به بعد پركاربردترين خط در كتابت نسخه‌هاي خطي ايراني باشد؛‌ اما حوزه نقد آثار خوشنويسي نستعليق از روند رو به رشد حوزه‌ي اجرا، بازمانده و سخت نيازمند بازبيني و تدوين است. اصول و قواعد خوشنويسي سنتي، ميراث ارزشمند قُدما در زمينه‌ي آموزش خوشنويسي است و گمان مي‌رود با وجود نقصان آن در حوزه نقد، قابليت تطبيق با روش‌هاي نقد علمي نوين را دارد. اين پژوهش كه با روش تحليلي و توصيفي و با مطالعات كتابخانه‌اي سامان يافته است قصد دارد ضمن شرح و تحليل انتقادي اصول و قواعد سنتي خط نستعليق، با استفاده از اصول و مباني هنرهاي تجسمي و اصول نظريه‌ي گشتالتو سبك شناسي اثر، به توسعه و نظام‌مند ساختن روش نقد آثار خوشنويسي نستعليق بپردازد. در پايان مقاله با تدوين و ارائه ي الگويي تركيبي براي نقد آثار خوشنويسي با خط نستعليق، اين نتيجه حاصل شده است كه روش‌هاي مختلف نقد، از اصول و قواعد خوشنويسي،‌ تا اصول و مباني هنرهاي تجسمي و اصول نظريه‌ي گشتالت، هر يك بخشي از قابليت‌هاي اثر خوشنويسي نستعليق مورد نقد را فعال مي‌كنند و اتخاذ يكي از اين روش ها به تنهايي، به نقص و ابهام در فرايند نقد منجر خواهد شد.