بازانديشي نسبت نظر و عمل در كار معمار، با تكيه بر خوانش گادامر از آراء ارسطو دربارۀ «حكمت عملي»

اين تحقيق از طريقي ديگر به پرسش متداول حوزۀ آموزش معماري، يعني مسئلۀ عدم انسجام و مسئلۀ وابستۀ آن يعني شكاف ميان نظر و عمل در معماري مي پردازد و تأمل فلسفي دربارۀ مفاهيم و پيش فرض هاي اين مسئله را وجهۀ همت خود قرار مي دهد. بازخواني معناي عمل و نسبت آن با نظر در آراء ارسطو معناي ديگري از عمل را آشكار مي كند كه وجوه آن در معرفتي به نام فرونسيس يا حكمت عملي به نيكويي گشوده شده است. با استفاده از تحليل گادامر از مفهوم فرونسيس، اهميت آن در فهم نسبت ميان امر كلي و امر جزئي، و به تبع آن، ميان نظر و عمل روشن تر مي شود. فهم عمل به مثابۀ امري كه موقوف به سنجش و تصميم است، معناي عمل به مثابۀ كاربست نظريه را در پيش فرض هاي ما تصحيح مي كند، و موقعيت هاي جزئي اي را كه ما به عنوان معمار با آن درگيريم و ناگزير از سنجش و تصميم هستيم، به عنوان نقطۀ كانوني جستجوي نسبت نظر و عمل به ديد مي آورد. فهم عميق موقعيت هاي ديناميك تصميم و عمل در معماري، روشن مي كند كه بايد معناي نظر، معناي عمل و نسبت ميان آن ها را به گونۀ ديگري بفهميم. اگر بر معناي رايج عمل و نظر و الگوي كاربست نظريه در عمل پافشاري كنيم، فاصلۀ ميان نظر و عمل طي ناشدني خواهد بود. اما اگر ديالكتيكي را كه ميان نظر و عمل، و ميان جزء و كل در موقعيت سنجش و تصميم رخ مي دهد عميقاً درك كنيم، در واقع بر شكاف نظر و عمل غلبه كرده ايم.