شكل‌گيري هويت مكان به‌واسطه‌ي ادراكات حسي در باغ ايراني

اگر بپذيريم كه انسان، بخش مهمى از هويت خود را از محيط مي‌گيرد و نسبت دادن خود به محيط و الگوهاى غالب در آن، ادراك انسان را تحت تأثير قرار مي‌دهد، آنگاه مي‌توان اهميت نقش الگوهايى از معماري سنتي، همچون «باغ ايرانى» را درك كرد. از اين‌رو اين پژوهش سعي دارد كه با استفاده از يك مدل مفهومي، ارتباط وجوه هويتي معماري سنتي را با وجوه انساني بررسي و مفهوم «هويت مكان» را براساس ادراكات حسي در باغ ايراني تبيين كند. اين مقاله با رويكرد كيفي و به‌صورت توصيفي ـ تحليلي و با نگاهي تفسيري انجام گرفته است. نتايج حاكي از آن است كه باغ ايراني به‌عنوان «مكان» يك پديده‌ي كيفي و متشكل از «تجربه‌اي حسي» است كه در وهله‌ي اول با ديدگاهي بصري و فضايي، همه‌ي داده‌هاي حسي را انتظام مي‌بخشد و سپس ويژگي خاص خود را در همين راستا و از طريق ايجاد ساختار ذهني و تداعي معاني وجودي جهت خاطره‌سازي در بستر زمان نمايان مي‌سازد. بدين ترتيب ميزان احساس «اين هماني» انسان با وجه كيفي باغ ايراني درجه‌اي از احراز «هويت مكان» است.