بحران ديپلماتيك قطر و تضعيف طرح هاي راهبردي آمريكا در خليج فارس

Qatari’s Diplomatic Crisis and Weakening US Strategic Plans in the Persian Gulf

بحران ديپلماتيك قطر در درازمدت لزوما به معناي بي ثباتي و تشديد چرخه بي نظمي و ناامني در منطقه نيست، بلكه بيشتر چالشي براي اهداف و منافع منطق هاي ايالات متحده محسوب مي شود. پرسش اصلي مقاله حاضر اين است كه «بحران ديپلماتيك قطر چرا و از چه طريقي مي تواند به تضعيف طرح هاي راهبردي ايالات متحده در خليج فارس منجر شود؟» فرضي هاي كه پژوهش حاضر در صدد آزمون آن برآمده اين است كه «بحران ديپلماتيك قطر مي تواند با ايجاد شكاف در شوراي همكاري خليج فارس مانع از تحقق سياست هاي كم هزينه منطق هاي واشنگتن مبني بر موازنه گري دور از ساحل و احاله مسئوليت شده و به تضعيف طرح هاي راهبردي ايالات متحده در منطقه بيانجامد.» اين پژوهش از نوع توصيفي-تحليلي بوده و از روش شناسي تبييني بهره برده است و يافته هاي آن نشان از درستي فرضيه فوق دارد. از نتايج پژوهش نيز ميتوان به امكان ارتقاي اهداف و منافع درازمدت ايران در جريان بحران قطر اشاره كرد.

Qatar diplomatic crisis, in the long run, does not necessarily mean instability and an intensification of the cycle of disorder and insecurity in the region but is mainly a challenge to US regional goals and interests. The main question of the present article is “why and how the Qatar diplomatic crisis could weaken US strategic plans in the Persian Gulf?” The research hypothesis is that “the Qatar diplomatic crisis can hinder the fulfillment of Washington’s low-cost regional policies of offshore balancing and removal of responsibility by creating gaps in the Gulf Cooperation Council, and thus weaken US strategic plans in the region. This research is descriptive-analytical and has used explanatory methodology. The research findings confirm the above hypothesis. The research results also highlight the possibility of improving the long-term goals and interests of Iran during the Qatar diplomatic crisis.