تفسير كنش متقابل اجتماعي بر مبناي انسان‌شناسي صدرايي

تفسير كنش متقابل اجتماعي، دغدغه‌ اساسي بسياري از جامعه‌شناسان است كه داراي رويكردهايي از جمله تفهمي و پديدارشناختي هستند. هر يك از اين رويكردها، بر مباني معرفتي ويژه‌اي استوار است. حكمت صدرايي، با نظريه‌ انسان‌شناختي متفاوت، ظرفيت فراواني براي فهم و تفسير كنش متقابل اجتماعي دارد. اين موضوع، در اين پژوهش با روش تحليلي، مورد بررسي قرار گرفته است. از منظر حكمت صدرايي، انسان جسمانيه‌‌الحدوث بوده كه با حركت دروني و تحت تأثير عوامل خارجي، بسته به ميزان به فعليت تبديل شدن فطرت و عقل، يا غلبه طبيعت و غريزه، به انواعي از انسان تبديل مي‌شود. انسان وحشي، اجتماعي و متمدن بالفطره از اين جمله‌اند كه با مدل‌هاي تعاملي استثماري، استخدام متقابل و تعامل مبتني بر محبت و احسان، سه گونه فرهنگ حسي خيالي، وهمي و عقلاني را به ارمغان مي‌آورند. توجه به بستر اجتماعي انواع انسان و سنخ‌هاي سه‌گانه معنا (ذهني، اعتباري و حقيقي)، تفسير كنش متقابل داراي سطوحي خواهد بود كه از تفسير بر مبناي قصد و نيت كنشگر، تفسير بر اساس اعتباريات اجتماعي و ارزيابي انتقادي آن، بر مبناي معاني حقيقي، از آن جمله است.