شكل‌ گيري شراكت‌هاي راهبردي از ديدگاه تئوري نهادي

شراكت راهبردي، مدل كارآمدي براي ارتقاي توان رقابتي كسب‌وكارها، به‎ويژه در اقتصادهاي در حال توسعه است. با اين حال، محيط نهادي اقتصادهاي در حال توسعه كمابيش از شكل‌گيري شراكت‌هاي راهبردي جلوگيري مي‌كند. هدف از پژوهش حاضر بررسي تأثير مؤلفه‌هاي نهادي از وجوه قانوني، هنجاري و شناختي بر شكل‌گيري شراكت‌هاي راهبردي در كشور است. براي دستيابي به اين هدف، داده‌هاي لازم بر اساس منطق نمونه‌گيري تصادفي ساده، از نمونه‌اي به حجم 270 نفر از مديران، معاونان و مشاوران ارشد شركت‌هاي پيمانكاري ساخت و تجهيزات صنعتي گردآوري شدند‌ و نقش سه مؤلفۀ رويه‌هاي حقوقي، نظام آموزشي و اعتماد در شكل‌گيري شراكت‌هاي راهبردي پيرامون اجراي پروژه‌هاي صنعتي به روش تحليل رگرسيون ارزيابي شده است. يافته‌هاي اين پژوهش، تصويري از وضعيت نهادي مؤثر بر شكل‌گيري شراكت‌هاي راهبردي را ترسيم كرده و نشان مي‌دهد رويه‌هاي حقوقي و نظام آموزشي، ارتباط معناداري با شكل‌گيري شراكت‌هاي راهبردي ميان شركت‌هاي پيمانكاري دارند. علاوه‎بر آن، هر چه ميزان عدم اطمينان تكنولوژيك پروژه‌ها افزايش يابد، مؤلفۀ اعتماد نقش تأثيرگذارتري در شكل‌گيري شراكت‌هاي راهبردي خواهد داشت.