ﺑﺮرﺳﻲ ﻣﻨﻄﻖ ﺗﺼﻤيم گيريﻛﺎرآﻓﺮﻳﻨﺎن ورود در ﺑﻪ ﺑﺎزارهاي ﺧﺎرﺟﻲ ﻣﺒﺘﻨﻲ ﺑﺮ روﻳﻜﺮد اﻣﻜﺎن ﮔﺮاﻳﻲ و هدفﮔﺮاﻳﻲ

هدف: اين مقاله به بررسي منطق تصميم‌گيري كارآفرينان در ورود به بازارهاي خارجي مبتني بر رويكردهاي امكان‌گرايي و هدف‌گرايي پرداخته است. منطق تصميم‌گيري كارآفرينان به‌دليل عدم قطعيت در شركت‌هاي كارآفرينانه و كوچك با مديران شركت‌هاي بزرگ متفاوت است. امكان‌گرايي نظريه در حال گسترشي است كه تصميم‌گيري در شرايط عدم قطعيت را توضيح مي‌دهد. روش: در اين پژوهش از رويكرد كيفي و مطالعه چندموردي استفاده شده است. گردآوري داده‌ها از طريق مطالعه چندموردي و مصاحبه‌هاي نيمه‌ساختار يافته با بنيان‌گذاران و كارآفرينان نه شركت معتبر در صنعت لوازم خانگي كشور كه در ۲۵ سال گذشته به بازارهاي خارجي ورود پيدا كرده‌اند انجام شد. تحليل داده‌ها از روش نگاشت علّي انجام شده است. براي سنجش اعتبار پژوهش، از وفاق كدگذاران استفاده شده است. ميزان وفاق بين كدگذاران در ايجاد مفاهيم و روابط بين آنها 90 درصد بود كه در مقايسه با پژوهش‌هاي مشابه، در سطح اطمينان‌پذيري است. يافته‌ها: يافته‌ها نشان مي‌دهد كه رفتار شركت‌هاي مورد مطالعه در دوره آغازين ورود به بازارهاي خارجي امكان‌گرايانه بوده و به‌تدريج كه فعاليت خارجي در بازارهاي هدف گسترش مي‌يابد، به هدف‌گرايي گرايش بيشتري پيدا مي‌كنند. نتيجه‌گيري: منطق غالب در تصميم‌گيري كارآفرينان در ورود به بازارهاي خارجي امكان‌گرايانه و به‌صورت صادرات پراكنده است. به‌منظور كاهش عدم قطعيت، اولويت آنها در تمام مراحل صادرات اعطاي نمايندگي است، ولي پس از گسترش بازار، گرايش به منطق هدف‌گرايي در تصميم‌هاي كارآفرينان پررنگ‌تر شده و به تأسيس مراكز  خدمات پس از فروش و در گاهي مواقع به‌سمت راه‌اندازي خط مونتاژ در دوره‌هاي بعدي سوق پيدا مي‌كنند.