مطالعه تطبيقي زبان مشترك شعر و معماري درقرون هفتم تا نهم ه.ق در ايران (سبك معماري آذري و شعر سبك عراقي)

قرن هفتم تا نهم ه.ق با توجه به حادثه مهم اين دوره، يعني حمله ويرانگر مغول، در تاريخ ايران بسيار با اهميت است. در اين دوره شاهد تغييرات فراواني در عرصه هاي مختلف اجتماعي، فرهنگي و هنري تحت تأثير حاكمان مغول در ايران هستيم. معماري و شعر نيز در اين دوره، به عنوان دوشاخه اصلي از هنر، از اين تغييرات مستثنا نبوده و دچار تغييرات و تحولات فراواني شدند كه به دليل اهميت اين تغييرات، نيازمند مطالعه بيشتري مي باشد. ازاين رو در مقاله حاضر به بررسي تطبيقي معماري و شعر در اين دوره كه شامل معماري سبك آذري و شعر سبك عراقي مي باشد مي پردازيم. در حقيقت در اين تحقيق بر آنست ابتدا به تشريح ويژگي هاي سياسي و اجتماعي دوره مغول بپردازد و سپس در سه نمونه موردي از شعر سبك عراقي و معماري سبك آذري، تأثيرات اين ويژگي ها را در شعر و معماري اين دوره از تاريخ ايران بررسي كند. روش تحقيق مورد استفاده در اين مقاله، روش تاريخ پژوهي تطبيقي مي باشد كه از نظر هدف، به صورت توسعه اي و بر مبناي ارتقاي توصيف ها و تحليل هاي انجام شده در پژوهش هاي پيشين است. يافته اندوزي آن هم به صورت كتابخانه اي و اسنادي و مطالعه تحقيقات پيشين صورت پذيرفت. در جمع بندي اطلاعات به دست آمده نيز از رويكرد تحليلي تطبيقي بهره گرفته شده است. روش تجزيه و تحليل داده ها بر اساس مقايسه و تحليل عقلي نگارندگان استوار است. نتايج نشان داد كه به دليل زمينه مشترك هنرها، شاهد تأثير شرايط اجتماعي اين دوره در محتوا و كالبد آثار معماري و ادبي اين دوره مي باشيم كه از جمله نمود آنها مي توان به عظمت يافتن ساختمان ها و رواج ساختن خانقاه در معماري و رواج عرفان و غزل در شعر اشاره كرد.