ارزيابي مدل‌هاي تبيين‌گر طراحي معماري به منظور ارتقاء جايگاه محتوا در آنها

عليرغم اقتضاي ماهيت طراحي معماري در فرهنگ‌هاي مختلف و از جمله معماري سنتي ايران، نسبت به محتوا و معنا، مدل هاي طراحي موجود نارسايي هايي را در بكارگيري آن نشان مي دهند. پرسش اصلي پژوهش حاضر چگونگي تكميل و ارتقاء مدل هاي طراحي معماري از بعد محتوا و سازگار نمودن آنها با فرهنگ طراحي معماري متأثر از آموزه‌هاي محتواگرايانه اسلام است. اين تحقيق قصد دارد از طريق اصلاح اين مدل‌ها نتيجه‌اي كاربردي و مفيد براي حوزه آموزش طراحي معماري، امكان نقد آثار و طراحي كمالگرايانه‌تري را فراهم آورد. پژوهش حاضر از نوع استدلالي و روش تحقيق آن «توصيفي تحليلي» و «استدلال منطقي» است. در راستاي پاسخگويي به پرسش پژوهش بررسي و تحليل برخي از مدل ها از نظر جايگاه محتوا در آنها صورت گرفته است. در اين مقاله مدلي «راهبردي مفهومي» پيشنهاد گشته است كه فرآيند اثرگذاري محتواي طراحي بر طرح را با مشخص كردن عوامل مؤثر بر خلق اثر و تقدم و تأخر هريك، نشان مي‌دهد. در اين مدل برهم كنش سه عامل محتوا، مسائل طراحي و تأثيرات در يك مدل سه بعدي با تشريح اجزاء هريك بيان گرديده است. اين مدل اگرچه از قابليت تعميم پذيري مناسبي در موضوعات مختلف طراحي برخوردار است، در اينجا بعد معمارانه آن مد نظر قرار گرفته است و به نظر مي رسد بتوان به كمك آن زمينه بهتري را براي آموزش معماري فراهم آورد.