بازتعريف عرصه ميانه در مسكن آپارتماني امروز

انسان در طول دوره زندگي و درهمه حال نياز به ارتباط با محيط اطراف خود و انسان‌هاي ديگر دارد. دامنه اين ارتباط درميان سه عرصه عمومي(خيابان)، ميانه و خصوصي(خانه) گسترده شده است. عرصه ميانه به مثابه فضاي انتقال ميان خانه و خيابان است كه در محدوده هاي مسكوني، اتصال دهنده دو عرصه عمومي و خصوصي مي باشد، به طوري كه از مرز هر خانه در واحد‌هاي مسكوني آغاز شده و تا محله و اتصال به فضاي عمومي شهر گسترده مي‌شود. امروزه به دليل محدوديت‌هاي زندگي آپارتماني، از جمله افزايش تراكم واحدهاي مسكوني، فضاهاي هر واحد مسكوني تقليل پيدا كرده و عرصه‌هاي واسطي كه به‌عنوان حلقه ارتباط دهنده درون و بيرون محسوب مي‌شوند مبهم بوده و يا به فراموشي سپرده شده‌اند. اين پژوهش با مطالعات كتابخانه‌اي و به روش كيفي درصدد بررسي عرصه ميانه و كيفيت آن در مقياس مسكن آپارتماني است. از اين رو ابتدا براساس ادبيات موضوع به بيان لزوم وجود عرصه ميانه در عرصه‌هاي زيستي، اهميت و تأثير آن بر شكل گيري روابط فضايي و اجتماعي ساكنين واحدهاي مسكوني پرداخته مي‌شود. در ادامه مقايسه محدوده عرصه ميانه ي خانه هاي سنتي و خانه هاي حياط دار با الگوي رايج در آپارتمان هاي مسكوني نشان مي دهد، محدوده عرصه ميانه در مسكن آپارتماني از پيوستگي لازم برخوردار نيست. از اين رو عرصه ميانه در سه بخش «رسش به آپارتمان»، «رسش به هر خانه» و «درون هر خانه» بازتعريف شده است. بازتعريف اين بخش ها به همراه ارائه راهكارها نشان مي دهد، پيوستگي فضايي و اجتماعي عرصه ميانه موجب كاهش «خوي خياباني» افراد و افزايش آرامش رواني در لحظه ورود به خانه خواهد شد. در واقع پيوند با حياط اصلي،ايجاد فضاهاي پويا و مرتبط با بيرون در دسترسي طبقات (كوچه‌اي در ارتفاع) و الگوي حياط مياني موجب پيوند فضايي، بصري و اجتماعي با درون خانه و بالعكس خواهد شد.