تحول در آموزش معماري در تعامل دوسويه با تاريخ و فناوري

معماري به عنوان هنر، همچون علم در بستر تاريخي خود چون يك ارگانيسم زنده دائما در حال تغيير و تحول است و در يك سير ديالكتيكي قرار دارد. تعامل ميان فناوري و تاريخ از موضوعات بسيار مهم در دست‎يابي به يك معماري كارآمد و پيشرفته در هر عصر و زماني است، مفهومي كه ريشه در آموزه‎هاي معماري سنتي ايراني دارد. آموزش مبتني بر سيستم استاد ـ شاگردي در دوران گذشته هم‌قدم با روح زمان در هر دوره‌ تاريخي و سبك معماري، عامل ترويج اصول و مباني معماري آن دوره ‌است. وجود پيچيدگي و تضاد در روند تكامل علم و فناوري و به تبع آن در هنر و سبك‌هاي معماري بر آموزش علمي معماري تأثير‌گذار است و اين تأثير و تأثرها همچنان نيز ادامه دارد. شناخت روحيه و فرهنگ علمي در هر دوره و خصوصا در زمان حال و به هنگام كردن دروس معماري مطابق با پيشرفت‌ها و پيچيدگي‌هاي علمي عصر حاضر، عامل پويايي و زنده بودن معماري در كنار ساير علوم است. هدف اين پژوهش بررسي آموزش معماري و دگرگوني‌هاي آن در گذر زمان، همچون يك روند علمي است. همچنين براي همگام كردن مسائل آموزش معماري با اين روند تلاش مي‌گردد و پيشنهاد مي‌شود در ايران نيز اين روند آموزش تعاملي مورد توجه قرار گيرد و سيستم آموزشي معماري با معيارهاي آموزشي نوين سازگار شود. روش تحقيق در اين پژوهش، روش تحقيق توصيفي و استفاده از راهكارهاي تركيبي است.