تبيين عوامل مؤثر بر طراحي بدنه خياباني مبتني بر دلالت هاي زيبايي شناسانه مطالعه موردي: خيابان بهار، منطقه 7 شهرداري تهران

نما و نماي خياباني به عنوان يكي از ملموس ترين سطوحي كه ناظر در شهر با آنها برخورد مي كند، واجد جايگاه و اهميت ويژه اي در طراحي شهري است. بررسي تحولات دهه هاي اخير در تكنيك ها و سبك هاي طراحي نما نشان مي دهد، معماري تك بنا فارغ از زمينه ي خيابان مي تواند منجر به ايجاد ناهماهنگي، نازيبايي، ادراك نامناسب و بافت زاديي در جداره ي نماي خياباني شود. بدين ترتيب نماي خياباني لازم است تا واجد ابعاد مهم طراحي شهري مشتمل بر ابعاد زيبايي شناختي، عملكردي، ادراكي و زيست محيطي باشد. اين نوشتار به صورت خاص بر بعد زيبايي شناسي تأكيد دارد. بنابراين هدف اين پژوهش، شناسايي معيارهاي تأثيرگذار بر طراحي نماي خياباني زيبا، از ديد استفاده كنندگان است. اين پژوهش يك تحقيق تحليلي و كاربردي بوده و مبتني بر روش هاي كيفي و كمي است. نمونه موردي اين پژوهش بررسي بخشي از نماي خياباني محور بهار بوده كه مهم ترين محور ساختاري شهر تهران است. بنابراين به منظور شناسايي معيارهاي زيبايي شناسانه تأثير گذار بر ادراك استفاده كنندگان، پس از تدوين چارچوب مفهومي پژوهش، بر مبناي تكنيك پرسش گري، پرسش نامه اي تنظيم شده و در فضا توزيع و تكميل شده است. حجم نمونه به منظور دست يابي به ضريب اطمينان 95 درصدي، معادل 180 پرسش نامه بوده است. نتايج تحليل داده ها نشان داد كه معيارهايي عيني چون: خطوط نما، تناسب، تعادل و معيارهاي ذهني چون تاريخي گري، فرهنگي بودن، بامعنابودن و... بر ادراك زيبايي شناسانه تأثير دارند.