اهميت سياست گذاري در بخش مسكن و ارزيابي وضعيت شاخص هاي مسكن در ايران

مسكن يكي از نيازهاي پايه و اساسي همه ي افراد و خانوارهاست كه مطلوبيت آن نقش مستقيمي در كيفيت زندگي دارد. از اين رو همه ي جوامع به نوعي با مشكل مسكن مواجه هستند. در حال حاضر، مشكل تأمين مسكن، به ويژه براي اقشار كم درآمد، به عنوان يكي از چالش هاي اساسي كشورها محسوب مي گردد. لذا، دولت ها با ويژگي هاي گوناگون اقتصادي، اجتماعي و سياسي براي حل كردن مسائل مربوط به مسكن اقدام نموده اند و در اين راستا، از سياست هاي متنوعي بهره گرفته اند. در ايران نيز عوامل بسياري موجب پيدايش و تشديد مشكل تأمين مسكن گرديده اند كه به فراخور آنها سياست هايي اتخاذ شده است. وليكن، در دوره هاي زماني مختلف، شرايط خاصي بر جامعه حاكم بوده است كه به طور مستقيم و غير مستقيم روش هاي مواجهه با مشكلات و اجراي قوانين و سياست هاي مسكن را تحت تأثير قرار داده اند. هدف از پژوهش حاضر تشريح اهميت سياست گذاري در بخش مسكن و همچنين، ارزيابي وضعيت شاخص هاي مسكن در شهرستان هاي كشور است. بدين منظور تعداد 13 شاخص در چهار گروه شامل «شاخص برخورداري»، «تأسيسات زيربنايي»، «فضاهاي داخلي مسكن» و «شاخص پايداري» سازمان دهي شد و شهرستان هاي كشور مورد ارزيابي قرار گرفتند. تحليل داده ها با استفاده از روش AHP گروهي و TOPSIS صورت پذيرفت. نتايج مطالعه حاكي از آن است كه نظام مركز پيرامون در برخورداري شهرستان هاي كشور از شاخص هاي مسكن وجود دارد.