تأثير فضاهاي توسعه پذير محيط‌هاي دانشگاهي بر پايداري اجتماعي و خلق سرزندگي

دانشگاه ها اماكن تدريس و يادگيري هستند كه احساسي اجتماعي را در كل و اجزاء خود ايجاد مي كنند. نقش دانشكده ها و فضاهاي باز در اين است، تا واحدهاي كوچك و قانونمندي را براي محققان ايجاد نمايند كه از فضاهاي اجتماعي به صورت مشترك استفاده نمايند. اين فضاها نه تنها عرصه گفتماني بين تصوير علمي و شكل ساخته شده در سطحي گسترده، بلكه متعهد به ايجاد گفتماني بين دانشجويان در فضاهاي مختلف با يكديگر است. علاوه بر آموزش رسمي، يكي از قابليت هاي دانشگاه ها ايجاد تعاملات اجتماعي در اين فضاهاي باز است كه امروزه تحقيقات متخصصين را در اين زمينه به همراه دارد. با توجه به خلاء علمي و حرفه اي موجود در اين راستا مي توان از حرفه و دانش معماري منظر در طراحي فضاهايي چندعملكردي كمك گرفت. در رابطه با نارسايي ها و ظرفيت هاي فوق، در اين تحقيق با مطالعه مقالات مرتبط با اين موضوع، پارامترهاي مختلف تأثيرگذار بر نقش توسعه پذير بودن فضاهاي باز بر ميزان اجتماع پذيري براي تقويت نقش اين فضاها در تعاملات اجتماعي شناسايي و مورد بررسي و تحليل قرار خواهد گرفت. روش تحقيق در اين پژوهش از نوع توصيفي پيمايشي و همبستگي است. در اين رابطه با طرح پرسش نامه و اجراي آن در ميان بيش از 200 نفر از دانشجويان رشته معماري دانشگاه هاي ايران، نتايج استخراج، تجزيه و تحليل شد. حجم نمونه از ميان جامعه آماري به شيوه نمونه گيري تصادفي از چند دانشكده معماري دانشگاه هاي كشور انتخاب و اطلاعات تجزيه و تحليل شد. با بررسي اطلاعات به دست آمده از ميان فاكتورهاي اصلي مطلوبيت فضاهاي باز محيط هاي دانشگاهي مشخص شد. درصد تأثير فضاهاي توسعه پذير و نحوه تاثير آن از ابعاد مختلف بر ميزان اجتماع پذيري در اين گونه فضاها، قابل ملاحظه و بررسي بوده است.