كارآيي پايدار شبكه حمل و نقل عمومي با رويكرد تحليل فراگير داده‌ها (مورد پژوهي: خطوط اتوبوس راني شهر و حومه اردبيل)

هدف مطالعه حاضر، سنجش و ارزيابي كارآيي خطوط اتوبوسراني شهر اردبيل در كاربست با مدل تحليل پوششي داده‌ها مي‌باشد. در تحقيق كاربردي حاضر، شاخص‌هاي مطرح در كاربست مدل DEA در قالب عوامل ورودي (تعداد ايستگاه‌هاي اتوبوس، تعداد اتوبوس در نرخ رفت و برگشت، مسافت و طول هر خط اتوبوسراني) و عامل خروجي (متوسط جابجايي در هر خط) قرار گرفته‌‌اند. همان‌طوري كه از نتايج اين پژوهش مشاهده مي‌شود؛ خطوط شماره 1، 3، 12 و 23 با وزن‌هاي 1.000 در رتبه‌ اول سنجش كارآيي خطوط شهري و حومه اي، واقع شده‌اند. لذا خطوط اشاره شده، كاراترين خطوط شهري اردبيل در شرايط مقايسه نسبي بين خطوط شهري و حومه‌اي را دارا مي‌باشند. در بين خطوط اتوبوسراني شهري و حومه‌اي اردبيل، خط شماره 12 با 20 بار مرجع واقع‌شدن براي خطوط ناكاراي اردبيل، الگوي غالب خطوط ناكارآ، ارزيابي شده است. لذا با توجه به درك مقادير و ارزش‌هاي بدست آمده از پژوهش و ماهيت شاخص خروجي تحقيق (مبني بر اينكه شاخص خروجي پژوهش (مسافران) با افزايش خود سبب بهبود كارايي خطوط مي گردند)، مي‌توان با تغيير و افزودن مسير به طراحي جديدي از خطوط براي تجهيز همه مناطق و بلوك اصلي شهر به فراگيري دسترسي شهرواندان به حمل و نقل عمومي پرداخت. در اين راستا، از نظر پژوهشي، پيشنهاد مي‌شود تحقيق پيمايشي در سطح شهر براي سنجش ميزان رضايت ساكنين در دسترسي به خدمات يادشده صورت گيرد كه ديد شهروندان را نسبت به پخش و دسترسي به امكانات حمل و نقل عمومي (اتوبوس)، رصد نمايد.