چگونگي مداخله زمينه گرا درپايداري و باززنده سازي بافت هاي تاريخي با بهره گيري از روش چيدمان فضا

صنعت گردشگري با تأثير بالقوه خود در اقتصاد هر كشور از جمله مقوله‌هايي است كه هميشه مورد توجه مسئولين امر بوده است. با گسترش شهرنشيني و سرعت تغييرات در شهرها قريب به چند دهه است كه بافت تاريخي شهرها دچار دگرگوني شده و هماهنگي خود را با ساختار اصلي حركتي شهر از دست داده اند. اين امر خصوصاً از بعد گردشگري فضاهاي شهري و ميراث تاريخي و فرهنگي، شهرها را تحث تأثير قرار داده و باعث كاهش تعداد مراجعين و فراموشي تدريجي يادمان‌هاي گذشته شهرها شده است. هدف اين مقاله پيشنهاد راهكار مناسبي جهت طراحي مجموعه گردشگري با رويكرد زمينه‌‌گرا در جوار سرو كهنسال ابركوه و بافت خاص پيراموني است، كه در آن پس از بيان مطالعات در حوزه باززنده‌سازي بافتهاي تاريخي و تلاشهاي انجام شده براي طراحي زمينه‌گرا به معرفي تئوري‌ چيدمان فضا براي كمك به ارائه نتايج مطالعاتي دقيقتر پرداخته مي‌شود. پژوهش از نوع كاربردي توسعه اي و روش پژوهش، توصيفي تحليلي است و گردآوري اطلاعات از طريق منابع كتابخانه‌اي، مراكز آمار و بررسي‌هاي ميداني انجام شده است. در نتايج نهايي با تعيين عوامل تأثيرگذار در طراحي زمينه‌گرا در بافت هاي تاريخي، راهكاري براي تبيين ضوابط طراحي زمينه‌گرا جهت پايداري بافت‌هاي تاريخي فرهنگي شهرها پيشنهاد مي شود. با كمك اين معيارها و با توجه به ميزان دسترسي و ديد در مسيرهاي موجود در بافت مجموعه، محل‌هاي مناسب به‌منظور كاربري‌هاي متعدد در طراحي معماري در نظر گرفته‌ خواهد‌شد؛ در طراحي‌هاي آينده با كمك استفاده از شاخص‌هاي نرم افزارهاي ديگر در اين چارچوب مي‌توان دقت طراحي زمينه‌گرا را بالاتر برد.