بررسي تطبيقي معماري پايدار و مطابقت آن با معماري بومي خانه‌هاي سنتي در شهر ايراني اسلامي

ارزش هاي بومي و منطقه اي نزد صاحب نظران و هنرمندان بسيار پراهميت تر از آن است كه بتوانند علاقه فزاينده به جهاني شدن را در آ نها ايجاد كند. معماري پايدار كه در بناهاي سنتي ايران وجود دارد، با شاخصه هايي چون توجه به ويژگي هاي اقليمي، عوامل اقتصادي، عوامل اجتماعي- فرهنگي عجين است. در معماري سنتي ايران ساختمان براساس فرهنگ و هويت قومي ايراني شكل گرفته است و هيچ گاه نوع پلان برخلاف باورهاي ديني و عقيده اي پايه گذاري نشده است. در گذر زمان به خاطر ناملايمات اجتماعي و دور شدن جوامع از ارزش هاي اجتماعي خودي و بومي، معماري هاي ديگري حاكم شدند،كه سرتاسر مشكل بودند، جوامع در جستجوي علت و راه حل براي آن مشكلات بحث پايداري و معماري پايدار را پيشنهاد كرده اند. چه بسا كه معماري بومي مصاديق بارز و دل نشيني براي معماري پايدار باشد. هدف تحقيق حاضر اين است كه اصول معماري بومي كه با مؤلفه هاي معماري پايدار تطبيق دارد و شيوه هاي احياء و دوباره ب هكارگيري آ نها تدوين گردد. روش پژوهش اين نوشتار مبتني بر تحليل توصيفي و مطالعات كتابخانه اي است. نتايج به دست آمده از اين پژوهش، با هدف معماري پايدار و استفاده بهينه از اين اصول براي رسيدن به خان ه اي پايدار است. در آخر به ارائه راه كارهايي مفيد جهت طراحي معماري پايدار و توسعه پايدار دست يافت.