بررسي وتحليل شاخص هاي مسكن شهري به منظور تعيين اولويت هاي برنامه ريزي مسكن (مطالعه موردي: مناطق 22 گانه شهر تهران)

امروزه رشد شهرنشيني و افزايش جمعيت در كشورهاي در حال توسعه، همچون ايران باعث بروز مشكلات متعددي در شهرهاي بزرگ اين كشورها از جمله بخش مسكن شده است. شاخص هاي مسكن از مهمترين موارد در برنامه ريزي ها و شناخت وضع موجود است كه بررسي آن باعث مي شود، در اولويت هاي برنامه ريزي و ارائه پيشنهادها به نحوي مطلوب تأثيرگذار واقع شوند. كلان شهر تهران به عنوان پايتخت و پرجمعيت ترين شهر كشور داراي مشكلات متعددي در بخش مسكن است كه توجه به برنامه ريزي هاي متناسب با شرايط موجود در جهت بهبود وضعيت مسكن در آينده بايد مد نظر قرار گيرد.شاخص هاي مسكن از مهمترين موارد در برنامه ريزي ها و شناخت وضع موجود است كه بررسي آن باعث مي شود در اولويت هاي برنامه ريزي و ارائه پيشنهادات به نحوي مطلوب تاثيرگذار واقع شوند. كلانشهر تهران به عنوان پايتخت و پرجمعيت ترين شهر كشور داراي مشكلات متعددي در بخش مسكن مي باشد كه توجه به برنامه ريزي هاي متناسب با شرايط موجود در جهت بهبود وضعيت مسكن در آينده بايد مد نظر قرار گيرد. در اين پژوهش با استفاده از روش توصيفي ـ تحليلي به بررسي وضع موجود مساكن مناطق 22 گانه با استفاده از داده هاي كمي و كيفي پرداخته شده است و براي بررسي تفاوت و اختلاف بين مناطق از تكنيك هاي TOPSIS,SAW VIKOR و تاكسونومي عددي استفاده شده است و براي دستيابي به نتيجه نهايي از اين تكنيك ها از روش كپلند بهره گرفته شد و به رتبه بندي نهايي اقدام شد. نتايج حاصل از اين پژوهش حاكي از اين امر است كه مناطق 1 و 3 بسيار مناسب و مناطق 18 و 19 داراي شرايط نامطلوب هستند. لذا با استفاده از نتايج حاصل مناطق نامناسب به عنوان گروه هاي هدف داراي اولويت برنامه ريزي شناسايي شده و در امر برنامه ريزي نيز سناريوهاي لازم و مرتبط با شرايط خاص منطقه ارائه شده است. وهمچنين در ادامه با روش هاي كمي موجود به پيش بيني مسكن مورد نياز در سال هاي آتي پرداخته شد.