ارزيابي و تحليل مطلوبيت همجواري كاربري هاي عمومي بافت مياني (نمونه موردي شهرك سبلان اردبيل)

برنامه ريزي كاربري اراضي شهري، ساماندهي مكاني و فضايي فعاليت ها و عملكردهاي شهري بر اساس نيازهاي جامعه شهري است يكي از اهداف برنامه ريزي كاربري اراضي شهري، مكان يابي مناسب كاربري ها و جداسازي كاربري هاي ناسازگار از يكديگر است. براي تعيين ميزان سازگاري و ناسازگاري بين دو كاربري بايد مشخصات و نيازهاي مختلف هر يك را براي انجام دادن فعاليت عادي آن تعيين و سپس با مقايسه اين مشخصات، موارد توافق و عدم توافق را مشخص كرد. شهر اردبيل با دارا بودن قدمت ديرين در شهرنشيني، همواره مورد توجه مهاجرين روستايي بوده است بطوريكه روند افزايش روزافزون جمعيت شهري منجر به ايجاد و گسترش شهرك هاي اقماري جديد در اين شهر گرديده است كه سازگاري كاربري هاي اين شهرك ها از اصول اوليه نظام برنامه ريزي شهري محسوب مي گردد. در اين مقاله با استفاده از ماتريس سازگاري ضمن بررسي چگونگي توزيع آنها در وضع موجود، درجه سازگاري و ناسازگاري و نيز مطلوبيت همجواري هاي هر كدام از كاربري ها مشخص شود. نتايج نشان مي دهد كه كاربري صنعتي با ضريب اهميت 0.298 بيشترين امتياز و كاربري مسكوني با 0.014، كمترين امتياز را از نظر ناسازگاري كاربري ها در محدوده مورد مطالعه به دست آوردند.