تبيين عوامل افزايش امنيت به منظور ارتقا تعاملات اجتماعي معلولين جسمي-حركتي (مطالعه موردي: خيابان طبرسي شهر مشهد)

در دو دهه اخير، مسأله امنيت در فضاهاي شهري، دغدغه مهم مديران و برنامه ريزان بوده است. عدم توجه به امنيت انسان در فضاهاي جمعي، نه تنها او را از رسيدن به نيازهاي بالاتر باز مي دارد، بلكه كاهش تعاملات اجتماعي و خالي ماندن فضاهاي عمومي را در پي خواهد داشت. هدف از اين مقاله دست يابي به عوامل افزايش امنيت در خيابان جهت ارتقا تعاملات اجتماعي معلولين جسمي حركتي  است. روش تحقيق از نظر هدف كاربردي و از نظر نوع توصيفي تحليلي است. اطلاعات و داده ها از طريق پرسشنامه و روش ميداني گردآوري شده است. گروه هدف در پژوهش، معلولين جسمي حركتي خيابان طبرسي مشهد هستند. نمونه گيري به روش تصادفي و با استفاده از فرمول كوكران در ميان 293 نفر از افراد، انجام شده است. تحليل داده ها از طريق تحليل عاملي توسط نرم افزار SPSS و PLS انجام شده است. نتايج پژوهش نشان مي دهد كه برنامه ريزي مؤثر، تغييرات در محيط كالبدي، فعال بودن فضا و افزايش فعاليت هاي شبانه روزي، روشنايي و كمك به خوانايي در خيابان، سبب افزايش امنيت خواهد شد چرا كه بالا بودن تعداد ناظران در فضا موجب كاهش فعاليت هاي مجرمانه و افزايش تعاملات بين مردم و معلولين جسمي حركتي مي شود.