مطالعه ي تطبيقي مولفه هاي كالبدي پايداري اجتماعي در محلات قديم و جديد شهري (مطالعه موردي: شهر قديم و جديد هشتگرد)

يكي از ابعاد مهم توسعه پايدار، پايداري اجتماعي است. در واقع مي‌توان اين‌گونه بيان كرد كه توسعه پايدار، برخاسته از پايداري اجتماعي است. با توجه به پيچيدگي مسائل شهري دوران معاصر، توجه به جنبه‌هاي اجتماعي محلات شهري ضروري و اجتناب‌ناپذير است. زماني كه اين عوامل در يك محله از بين روند، پايداري اجتماعي محله را به مخاطره مي‌اندازند؛ به‌ گونه اي كه در محلات مسكوني جديد، اكثر ويژگي‌هاي موجود در محلات قديم از بين رفته و همزيستي‌هاي اجتماعي و اقتصادي مردم، جايگزين همنشيني‌هاي قومي – مذهبي و همگوني‌هاي كليه شئون زندگي اجتماعي شده است. لذا هدف از پژوهش حاضر، شناخت و ارزيابي كمي مؤلفه‌هاي پايداري اجتماعي به ‌صورت تطبيقي در محلات قديم و جديد شهر هشتگرد است. روش تحقيق مورد استفاده از نوع توصيفي – تحليلي است. در گردآوري اطلاعات نيز در مرحله اول با استفاده از مطالعات كتابخانه اي و اسنادي شناخت معيارها حاصل شد. در مرحله دوم نيز به‌ صورت ميداني، محدوده‌هاي مورد مطالعه با استفاده از معيارهاي به ‌دست ‌آمده مورد ارزيابي قرار گرفت. براي شناخت معيارهاي اساسي در اين تحقيق از روش دلفي فازي و براي ارزيابي و اولويت‌بندي شاخص‌هاي ارائه‌شده و ارزيابي جامعه مورد مطالعه، تكنيك تحليل شبكه به كار گرفته‌ شده است. با استفاده از روش دلفي فازي، پنج معيار از هفت معيار مورد مطالعه شامل: فعاليت پذيري ، هويت مندي ، امنيت ، عدالت فضايي و انسجام كالبدي و فضايي به‌عنوان معيارهاي اساسي انتخاب شدند. نتايج حاصل تحليل شبكه نشان داد كه معيارهاي تنوع فعاليتي با وزن (0.139)، نشانه‌هاي شهري با وزن (0.107)داراي بيشترين اهميت در دست يابي به پايداري اجتماعي از ديدگاه خبرگان بودند.