ارائه مدل ارتباطي سرمايه اجتماعي و معماري در مجموعه هاي مسكوني مبتني بر ساخت اجتماعي

تغيير در مقياس سكونت از تك خانواري به چند خانواري و ساختار كالبدي محلات، به واسطه رشد روز افزون شهرنشيني و توجه به نيازهاي مختلف در مفهوم سكونت، برنامه ريزان و طراحان را در طراحي مجموعه هاي مسكوني به ساماندهي فضايي از جنبه هاي مختلف شكلي و محتوايي (اجتماعي) سوق داده است. يكي از اين ابعاد در حوزه اجتماعي، در قالب مفهوم سرمايه اجتماعي آورده شده است. سرمايه اجتماعي داراي ابعاد مختلفي به لحاظ عيني و ذهني است كه در مجتمع هاي مسكوني با توجه به قابليت هاي كمي و كيفي فضاهاي عمومي پرداختن به آن ضروري به نظر مي رسد. هدف پژوهش حاضر ارائه مدلي است، جهت درك مؤلفه هاي تأثيرگذار در دو حوزه كاركردي و اجتماعي است. بنابراين سوأل تحقيق اينگونه بيان مي شود كه چگونه مي توان با استخراج مؤلفه هاي سرمايه اجتماعي در مجموعه هاي مسكوني، مؤلفه هاي كيفي طراحي و اجزاء تبيين كننده آن را در قالب يك مدل ارتباطي ارائه نمود؟ پس از تبيين مفاهيم پايه و مباني و نظريات موجود، چارچوب نظري تبيين شده است. سنجش اعتبار مدل مذكور با توجه به كيفي بودن تحقيق، به روش اعتبار سنجي محتوايي و با پرسش و مصاحبه از 25 نفر از متخصصين حوزه هاي معماري و اجتماعي نشان مي دهد كه لايه هاي مختلف سرمايه اجتماعي، به واسطه سطح تمايلات و مشاركت اجتماعي افراد در قالب شبكه هاي اجتماعي، مجموعه هاي مسكوني را به يك كليت واحد شهري تبديل كرده است كه نهايتا كليات مدل با نسبت اعتبار محتوايي (CVR) معادل 0.8 مورد تأييد قرار گرفته است.