اثربخشي درمان شناختي مبتني برذهن آگاهي بركاهش افسردگي و افزايش كيفيت زندگي سربازان

هدف پژوهش حاضر، بررسي تأثير شناخت درماني مبتني بر ذهن آگاهي بر افزايش كيفيت زندگي وكاهش افسردگي است. در اين پژوهش، از روش نيمه آزمايشي همراه با پيش آزمون پس‌آزمون استفاده شد. براي اين منظور از ميان سربازان يكي از يگان‌هاي ناجا30 نفر به‌طور تصادفي انتخاب و در دو گروه آزمايشي و گواه قرار گرفتند. گروه آزمايشي در طي هشت جلسۀ دو ساعته، به‌صورت گروهي، به شيوۀ MBCT آموزش ديدند. گروه گواه هيچگونه آموزش درماني دريافت نكرد. آزمودني‌هاي دو گروه پرسشنامه‌هاي كيفيت زندگي سازمان جهاني بهداشت (WHO-QOL-BREF) و پرسشنامه افسردگي بك (BDI-II) را در دو نوبت (پيش از درمان و پس از درمان) تكميل كردند. در تحليل داده‌ها از روش آزمون دو نمونه اي كلموگروفاسميرنوف و آزمون شاپيرو ويلك براي متغيرها، آزمون لوين جهت بررسي تجانس واريانس‌ها و از تحليل كواريانس چند متغير مانكوا براي بررسي فرضيه ي پژوهش استفاده شد. يافته‌ها نشان مي‌دهند كه شناخت درماني مبتني بر ذهن آگاهي، كيفيت زندگي را افزايش و افسردگي سربازان را كاهش مي‌دهد. به نظر مي‌رسد تمرين‌هاي شناخت درماني مبتني بر ذهن آگاهي با افزايش آگاهي افراد از لحظه حال از طريق فنوني مثل توجه به تنفس و بدن، و توجه دادن آگاهي به اينجا و اكنون، بر نظام شناختي و پردازش اطلاعات اثر مي‌گذارد.