پژوهشي نقادانه در باب تبيين گرايس از تابع ارزش بودن شرطي‌ها در زبان طبيعي بر اساسِ مفهومِ اظهارپذيري

اداتِ منطقي در منطقِ كلاسيكِ گزاره‌ها بنا بر تعريف تابع ارزش (truth function)هستند. فيلسوفانِ منطق و زبانِ معاصر دو نظر عمده در بابِ تابعِ ارزش بودنِ اداتِ متناظر با اداتِ منطقي در زبانِ طبيعي (كه عبارتند از quot;چنين نيست كه quot;، quot;و quot;، quot;يا quot; و quot;اگر...آنگاه... quot;) مطرح نموده‌اند. برخي استدلال كرده‌اند كه اداتِ متناظر با اداتِ منطقي در زبانِ طبيعي تابعِ ارزش نيستند و در مقابل برخي نيز استدلال‌هايي به نفع تابعِ ارزش بودنِ اداتِ مذكور ارائه نموده‌اند. در اين ميان، دفاعياتِ گرايس (1975) از تابعِ ارزش بودنِ شرطي‌ها ( quot;اگر...آنگاه... quot;) در زبانِ طبيعي كه بر اساسِ مفهومِ اظهارپذيري (assertibility) و معناي ضمنيِ (implicature) عبارات صورتبندي شده از ثقلِ مهمي در منابعِ فلسفيِ چند دهۀ اخير برخودار بوده است. هدفِ اصلي اين مقاله بررسي و سپس نقدِ دفاعياتِ گرايس در خصوصِ تابعِ ارزش بودنِ شرطي‌ها در زبانِ طبيعي است.