واكاويِ ملاك هاي احتمالاتي در استنتاج بهترين تبيين

طبق رويكرد رايج به استنتاج بهترين تبيين (IBE)، فرضيه‌اي كه بهترين تبيين را براي پديده‌هاي در دستِ بررسي ارائه مي‌دهد، احتمالاً صادق است. يكي از مهم‌ترين چالش‌هاي پيش روي اين نحوۀ استدلال” ايراد وُلتِر “ است. مطابق اين اشكال، دليلي نداريم كه ملاك‌هاي انتخاب بهترين تبيين، موسوم به مزيت‌هاي تبيين‌گر، محتمل‌ترين تبيين يعني تبييني كه نسبت به ديگر تبيين‌هاي رقيب از احتمال صدق بيش‌تري برخوردار است را به دست دهند. هدف اصليِ اين نوشتار، واكاويِ ملاك‌هاي احتمالاتيِ مرتبط با IBE در مواجهه با ايراد وُلتِراست. به بيان دقيق‌تر، در پي آنيم كه چنان‌چه ضابطه‌هاي احتمالاتيِ ارائه شده براي ارزيابيِ فرضيه‌هاي تبيين‌گر، ملاك انتخاب بهترين تبيين قرار گيرند، آيا اين اطمينان وجود خواهد داشت كه محتمل‌ترين تبيين به دست آيد؟ در اين راستا، ملا‌ك‌هاي احتمالاتيِ مرتبط با IBE را در سه دستۀ ملاك‌هاي معطوف به قضيۀ بيز، ملاك‌هاي معطوف به نظريۀ تأييد و ملاك‌هاي معطوف به مزيت‌هاي تبيين‌گر بررسي مي‌كنيم. اين واكاوي نشان مي‌دهد كه هيچ‌يك از ضابطه‌هاي ارائه شده از پس تحديد بهترين تبيين به گونه‌اي كه محتمل‌ترين تبيين را به ‌دست دهد بر نمي‌آيند.