خداي شخص‌وار از منظر علامه طباطبايي در مقايسه با الهيات گشوده

شخص‌وارگي به‌معناي بهره‌مندي از صفاتي چون آگاهي، اراده، حيات، قدرت، خيرخواهي و قابليت تخاطب است و متون مقدس اديان ابراهيمي چنين صفاتي را به خداوند نسبت مي‌دهند. نحلۀ «الهيات گشوده» راه طي‌شده در الهيات كلاسيك مسيحي براي توصيف حقيقت الوهي را ناسازگار با كتاب مقدس مي‌داند. اين نحله به بازانديشي در اوصاف الهي پرداخته، به بازتعريف اطلاق، بساطت و كمال مطلق الهي دست مي‌يازد. اما علامه طباطبايي در برابر دوگانۀ تعالي يا شخص‌وارگيِ حقيقت الوهي، راه‌ سومي مي‌يابد كه هر دو جنبه را در جايگاه شايستۀ خود نگه‌دارد و هيچ‌كدام را فداي ديگر نكند. علامه طباطبايي ابتدا با استفاده از قواعد فلسفي، اتصاف خداوند به صفات كماليِ شخص‌وار را اثبات مي‌كند و آنگاه با تفكيك مقام احديت از مقام واحديت، تعالي، بي‌صورتي و فراشخص‌بودگي را به مقام احديت، و اتصاف به صفات كماليِ شخص‌وار را به مقام واحديت خداوند اسناد مي‌دهد.