جستاري بر باخودبيگانگي اگزيستانسياليستي و تحليل آن با رويكرد قرآني

با افول سيطرۀ كليسا و ترديد و انكارِ باورهاي منبعث از الهيات كليسايي و حتي وجود خداوند، به‌عنوان يگانه هستي‌بخش و ساماندهندۀ حيات انساني؛ انديشوران غربي بر آن شدند تا با استغناي از هدايت‌هاي فرابشري و بر اساس مباني انسان‌محورانه، حقيقت و هويت انساني را بازطراحي كنند. در اين مسير، باخودبيگانگيِ انسان، به‌ويژه از سوي فيلسوفان اگزيستانسياليستي مورد توجه جدي قرار گرفت؛ اما ژرفاي عميق و پيچيدۀ حقيقت انسان، تكاپوي انديشه‌هاي خودبنيان را از پيگيري اهداف شايسته و متعالي انساني عاجز كرده، اهميت و ضرورت پناهندگي به معارف وحياني را بيش از پيش جلوه‌گر كرد. نوشتار پيش رو، با شيوۀ اسنادي ـ تحليلي ضمن نماياندن تلاش‌هاي ناتمام انديشوران وجودگرا در رازگشايي باخودبيگانگي انسان، در صدد برآمده است تا با بهره‌گيري از آموزه‌هاي قرآني، به پاسخ پرسش اساسي پيرامونِ خود حقيقي انسان و مظاهر با خود بيگانگي او رهنمون شود و براي مصونيت از آن، راهكارهاي قرآني ذكر، توسل، دعا و توبه را ترسيم كند.