بررسي تطبيقي مباني انسان‌شناختي علوم انساني غربي با اسلامي

مطالعۀ انسان به‌عنوان موضوع محوري علوم انساني و پرداختن به مباني انسان‌شناختي به‌مثابۀ اساسي‌ترين پيش‌نياز تحول و توليد علوم انساني اسلامي ضرورت و اهميت دارد. پارادايم‌هاي رايج در علوم انساني غربي با محوريت اصالت انسان، هر كدام توصيف خاصي از ماهيت انسان دارند. مكتب اثباتي با نگاه شيء‌انگارانه و مكانيكي به انسان، مكتب تفسيري با رويكرد اصالت معنايي و تمركز بر فهم كنش‌هاي اختياري انسان و مكتب انتقادي با اعتقاد به آزادي انسان و حاكميت جبرهاي تاريخي و اجتماعي محيط انسان را تعريف مي‌كنند. در مقابل در رويكرد اسلامي، انسان موجودي با فطرت و سرشت الهي، دوبعدي، مختار و داراي منزلت و كرامت ذاتي است، منزلتي كه در طول خدامحوري معنا مي‌يابد. برآيند مباني انسان‌شناختي پارادايم‌هاي رايج در علوم انساني، نگاه تجربي و مادي‌گرايانۀ غرب به انسان است كه حاكي از اختلاف ذاتي و ماهوي آن با مباني اسلامي در خصوص انسان است.