واكاوي معرفت‌شناسانۀ اسكان حضرت آدم(ع) در بهشت برزخي و هبوط از آن، از منظر حكماي نوصدرايي

اين پژوهش به بررسي آرا و آثار حكماي نوصدرايي مبتني بر نصوص ديني در خصوص«ضرورت اسكان اوليۀ آدم(ع) در بهشت» اختصاص دارد. پژوهش از نوع استنادي و شيوۀ آن تحليل و تبيين محتواست. ديدگاه اين حكما چنين بوده كه آدميت بايد سير خود را از مقام برزخ نزولي آغاز و لزوماً با عبور از كثرت عالم ماده، زندگي تكاملي و حركت صعودي را با اراده و اختيار خود به‌سوي وحدت عالم عقل آغاز كند لذا طبق بيان قرآن، حضرت آدم(ع) سير زميني شدن خود را از بهشت برزخي آغاز كرد، در آن موقف بهشتي؛ تعليمات اوليه از قبيل اسماي الهي، حقيقت مقام خليفه‌اللهي و مسجود فرشتگان شدن را براي زندگي زميني آموخت؛ همچنين با وساوس شيطاني و دشمني سرسخت ابليس با مقام انسانيت آشنا شد؛آنگاه با اين آموختگي و دارايي به زمين هبوط داده شد. پس حضور آدم در بهشت، بنا به مصلحتي كمالي و عظيم است كه بايد در موطن ملكوت اين عالم مستقر و سپس هبوط داده شود. اين حكايت، چيزي جز تفسير مقام انسانيت نيست و آن شامل مقام آدميت و لازمۀ انسانيت در تمام انسان‌هاست، نه شخص حضرت آدم(ع) و بهشت براي آدم نوعي خوديابي بوده و تنزل از آن، قرار گرفتن در ريل تكامل است، چرا كه لازمۀ هر صعودي، هبوط خواهد بود.