وحدت ساختاري ميان زمان و من استعلايي در نقد عقل محض كانت

در اين نوشتار، با تمركز بر نقش زمان در امكان تأليف ميان دو سوي حكم تأليفي پيشيني يا تأليف محض، يعني شهود محض و مفهوم محض، تلاش مي‌شود تا وحدت ساختاري ميان اين دو سوي تأليف، بر مبناي بنياد مشترك ميان آنها نشان داده شود. امكان تأليف محض، به معناي امكان برقراري وحدت ميان زمان، به مثابه شهود محضِ فراگير، و من استعلايي و محض، به منزله وحدت خودآگاهي استعلايي و بنياد تماميِ مفاهيم محض فاهمه است. برقراري وحدت ميان اين دو سو، توسط قوه خيال استعلايي صورت مي‌گيرد و بدين ترتيب، وحدتِ مورد جستجو، در ساختار خيال استعلايي، يعني وساطت ميان دو حيث پذيرندگي و خودانگيختگي به ظهور مي‌رسد. در اين مقاله كوشش شده است تا بر مبناي ساختار بنيادينِ شهود محضِ زمان، به مثابه ساختار خودانفعالي يا پذيرندگيِ خودانگيخته، امكان وساطت قوه خيال ميان شهود و مفهوم محض، و به واسطه آن، سرانجام – با توجه به تفسير هايدگر از كانت امكان وحدت و يكسانيِ آغازين و ناگفته ميان ساختار زمان و من استعلايي آشكار شود. امكاني كه بنيانگذاري فلسفه استعلايي كانت، يعني بنيانگذاري سوژه متناهي به مثابه زمان در گروي آن است.