نقدهايي بر نظريه‌هاي معنا در فلسفۀ تحليلي ادبيات

قصدگرايي و ضدقصدگرايي دو نظريۀ اصلي در فلسفۀ تفسير ادبي هستند كه هر يك موضع گيري مشخصي دربارۀ نسبت قصد مؤلف با معناي اثر دارند. داشتن نظريه اي دربارۀ چگونگي شكل گيري معنا از لوازم هر يك از اين دو موضع فلسفي است. آنها بايد به اين پرسش پاسخ دهند كه معناي يك قطعۀ ادبي چگونه قوام مي يابد؟ براي يافتن پاسخ درست، تمركز بر فلسفۀ زبان و نظريات معنا مفيد خواهد بود. بعضي از رقباي قصدگرايان، از جمله ضدقصدگرايان، اغلب مجبور شده اند تا تفسير ادبي را از تفسيرهاي معمول در زندگي روزمره جدا كنند، اما نتوانسته اند چرايي اين جدايي را توجيه كنند. در نقطۀ مقابل، پاسخ قصدگرايان نيز، كه مبتني بر نظريۀ معناي گرايس بوده، قانع كننده نيست؛ نظريۀ معناي ايشان فقط قسمتي از معناهاي موجود در متن را پوشش مي دهد. در اين مقاله پاسخ دو تن از قصدگرايان ميانه رو معاصر، رابرت استكر و پيسلي لوينگستون به اين پرسش نقد ميشود. در انتها، نگارنده نظريۀ ربط را به عنوان نظريه اي جايگزين براي توضيح معناي آثار ادبي پيش مي نهند و نتايج اين جايگزيني را تبيين مي كند. نگارنده نتيجه مي گيرد كه نظريۀ ربط امتيازاتي بر نظريۀ گرايسي معنا دارد كه استفاده از آن را در بحث از تفسير ادبي موجه مي سازد.