بررسي تطبيقي وضعيت اجتماعي زنان در دولت‌هاي دو دهه اخير

در هم تنيدگي امر سياسي و اجتماعي، نيروهاي اجتماعي را به عرصه سياست پيوند مي‌دهد. زنان از مهم‌ترين نيروهاي اجتماعي‌اند، در ايران پس از انقلاب اسلامي، دولت‌هاي مختلف تلاش‌هايي در حوزه‌هاي مختلف اجتماعي فرهنگي در رابطه با زنان صورت داده‌اند. مقاله حاضر در صدد است تا به بررسي وضعيت اجتماعي زنان در عرصه مديريت مناصب دولتي، اشتغال و بيكاري، آموزش و تحصيلات و سرپرستي خانوار از دولت‌هاي پنجم تا يازدهم جمهوري اسلامي ايران بپردازد. براي نيل به اين هدف از روش تحليل ثانويه استفاده شده و نتايج ذيل حاصل گرديده است؛ حضور زنان در عرصه مديريت مناصب دولتي طي دو دهه روند صعودي داشته اما اين رشد در سطوح پايه و مياني مديريت بوده است. از نظر اشتغال وضعيت زنان در دهه هفتاد نسبتاً بهتر از دهه هشتاد بوده و روند بيكاري براي زنان از دهه 80 سير صعودي داشته است. از سوي ديگر روند اشتغال و تحصيلات زنان هماهنگ با يكديگر پيش نرفته است. تحصيلات و اشتغال زنان در دوره دوم آقاي خاتمي و دوره اول آقاي احمدي نژاد از وضعيت بهتري نسبت به دوره‌هاي قبل و بعد برخوردار بوده است و پيش از اين دوره زماني اشتغال بر تحصيلات پيشي گرفته و از دوره دوم آقاي احمدي نژاد تا دولت آقاي روحاني اين روند معكوس شده و تحصيلات از اشتغال سبقت گرفته است.در عرصه سرپرستي خانوار، درصد زنان سرپرست خانوار از 7.5 درصد در دولت اول آقاي‌هاشمي رفسنجاني به 12.9 درصد در دولت آقاي روحاني رسيده است و طي اين دوره زماني هويت زنان سرپرست خانوار دستخوش تحول شده است بطوري كه طي يك دهه اخير عمده زنان سر پرست خانوار را زنان خودسرپرست و بي همسر در اثر طلاق تشكيل داده‌اند.